Βλέπετε 1–12 από 297 αποτελέσματα

ΚΑΝΑ ΔΥΟ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ

22.50
Οι φωτογραφίες αυτές έχουν γίνει με αγάπη. Είναι το αποτέλεσμα δημιουργικού χρόνου με φίλους αδερφικούς. Έχουν ιδρώτα από στούντιο το καλοκαίρι και καπνό από πυρσούς, μυρίζουν μπίρα και τσιγάρο. Έχουν φίλους που γκρίζαραν και σπόρους που μεγάλωσαν. Έχουν Σαλονίκη, Φάληρο και πολυκατοικίες. Έχουν Αλέκο, Μελενίκου και Ναυαρίνου. Και έχουν και μερικά από τα live που δεν θα ξεχάσουμε ποτέ. Το λεύκωμα αυτό είναι αφιερωμένο στην παρέα μου – στη δεύτερη οικογένειά μου. Στους φίλους που, είτε φαίνονται στις φωτογραφίες είτε όχι, ήταν και είναι εκεί. Σ’ αυτούς που μαζί μάθαμε να περπατάμε στους δρόμους της πόλης με χέρια βαμμένα και λερωμένα αθλητικά. Που μάθαμε να ακούμε μουσική και να στηρίζουμε ο ένας τον άλλο. Στο crew, στην παρέα, στους δικούς μας. Δημήτρης Μουγκός Οι αναμνήσεις είναι για τους παρευρισκόμενους και τους συμμετέχοντες. Οι φωτογραφίες, από την άλλη, είναι για όλους, και αν οι αναμνήσεις καμιά φορά ξεθωριάζουν, οι φωτογραφίες είναι εκεί για να θυμίζουν. Οπότε, Μήτσο, τράβα κάνα δυο να υπάρχουν. ΛΕΞ Μου είναι δύσκολο να γράψω για το λεύκωμα του Δημήτρη, αφού δεν μπορώ να το διαχωρίσω από την ίδια τη διαδρομή. Όπως μου είναι δύσκολο να γράψω και για τον φωτογράφο Δημήτρη Μουγκό, αφού είναι αδύνατον να τον διαχωρίσω μέσα μου από τον αδερφικό μου φίλο· δεν μπορώ να τον τοποθετήσω έξω από τα γεγονότα σε ρόλο παρατηρητή, αφού είναι μέρος τους, ακόμη κι αν λείπει από τη φωτογραφία. Από το οπισθόφυλλο του Ταπεινοί και πεινασμένοι μέχρι το δεύτερο live στο Λονδίνο, από το σπίτι του Κίτσου για το «Κυνήγι» μέχρι το σπίτι στον τρίτο που μέναμε μαζί, ο Μήτσος έχει αφήσει το δικό του στίγμα σε αυτό που έγινε. Κομμάτι αυτού πλέον είναι και το φωτογραφικό του λεύκωμα. Μια ανασκόπηση των ζυμώσεων που, με πολλές άλλες, δημιούργησαν μουσική. Μια ανασκόπηση στην οποία θα επιστρέφω κάθε φορά για να μου θυμίζει την αξία της διαδρομής. DOF TWOGEE

LOCKDOWNED

22.50
99 επιλεγμένες φωτογραφίες, τραβηγμένες από τον Μάρτιο 2020 έως το τέλος του lockdown. Ο Χάρης Παπαδημητρακόπουλος, με επίκεντρο την Καλλιθέα και πεζοπορική ακτίνα τις Τζιτζιφιές και τον Πειραιά (συν τρία εμβόλιμα ταξίδια του στη Βασιλεία της Ελβετίας), με κωδικό 6 και τη Sony 6000 περασμένη στον λαιμό, προσπαθεί να συμφιλιώσει, να αναιρέσει, να υπερβεί έναν διχασμό που όλοι βιώσαμε: τον δημόσιο χώρο (ως χώρο πλέον απουσίας) και τον ιδιωτικό(ως χώρο πλέον εγκλεισμού).Εξού και διασταυρώνει πολλούς αντιδιαμετρικούς ρεαλισμούς στις φωτογραφίες του. Τον ρεαλισμό της αποξένωσης και της εγγύτητας, τον ρεαλισμό της παραίτησης και της ελπίδας, τον ρεαλισμό του τεκμηρίου και του ονείρου, τον ρεαλισμό του υπαινιγμού και του σχολιασμού.

ATHENS: THE CITY – THE EVENTS │ ΑΘΗΝΑ: Η ΠΟΛΗ – ΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ

36.00
ΣΥΛΛΟΓΙΚΟ │ 02/2018 │ 354 │ ΣΚΛΗΡΟ │ 9789606812729 │ ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΚΑΙ ΕΘΝΟΛΟΓΙΚΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

ΤΟ ΒΛΕΜΜΑ

44.10
«…Φωτογραφίζοντας τις μορφές που σήκωναν και σηκώνουν την Ελλάδα μέσα κι έξω από τα σύνορά της! Μου έμαθαν να σκέφτομαι και να νιώθω… Μου έμαθαν να συμπεριφέρομαι ηθικά γιατί ήταν και είναι ηθικοί… Ελπίζω να συγκινηθείτε με τις μορφές που σας κοιτούν, αλλιώς έχω αποτύχει». Αυτά, μεταξύ άλλων, σημειώνει στην αρχή του βιβλίου του Το Βλέμμα ο φωτογράφος Στέλιος Σκοπελίτης. Φωτογραφίζοντας εκατόν τέσσερις ανθρώπους του πνεύματος και της τέχνης, αποτυπώνοντας «το ίχνος του προσώπου τους», ο Σκοπελίτης διασταυρώνει τη ματιά του με το βλέμμα του φωτογραφιζόμενου και το δικό μας, και μέσα απ’ αυτήν τη συνάντηση βλεμμάτων ανακαλείται ο απών, ανακαλείται η κοινωνική και ιστορική μνήμη. Αλήθεια τι θα ήταν το πρόσωπο χωρίς το βλέμμα; Το Βλέμμα, του Στέλιου Σκοπελίτη, σε νέα έκδοση από τις εκδόσεις ΑΙΟΛΟΣ, με πρόλογο του Χρήστου Λάζου και κείμενα των Χρόνη Μπότσογλου, Γιάννη Τσαρούχη και Γιώργου Χειμωνά.

Η ΜΑΤΙΑ ΜΟΥ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ

13.36
Φωτογραφική συλλογή, αφιερωμένη στον πατέρα του Παύλου, Ανδρέα Στεφόπουλο.

ΠΑΜΒΩΤΙΔΑ

13.36
Φωτογραφική συλλογή από την Λίμνη Παμβώτιδα (Ιωαννίνων).

ΕΝΤΟΣ ΕΚΤΟΣ ΚΑΙ ΕΠΙ ΤΑ ΑΥΤΑ

14.40
«Φωτοπαρακείμενα», με όση ετυμολογική και συνδηλωτική διαφάνεια μπορούσε να επιστρατεύσει ο νεολογισμός, ονόμασε ο Άρις Γεωργίου τα γραφτά του που αφορμή έως κατάληξή τους είχαν φωτογραφικές εικόνες, ήδη από το ομώνυμο βιβλίο του των εκδόσεων του Εντευκτηρίου το 1992. Με τίτλο «Ανέκαθεν και τουναντίον» ακολούθησε το 2015 η έκδοση της Εστίας με 65 τέτοια «διπλά» εγχειρήματα. Τρεις δεκαετίες αργότερα τα 55 «φωτοπαρακείμενα» αυτού του τόμου εξακολουθούν να τον πολιορκούν εντός επικράτειας φωτογραφίας και Θεσσαλονίκης, εκτός γεωγραφικών ορίων της χώρας του και επί τα αυτά ζητήματα μνήμης, θυμικού, ερωτηματικών ή και βεβαιοτήτων.   Ο Άρις Γεωργίου γεννήθηκε το 1951 στη Θεσσαλονίκη. Είναι αρχιτέκτων με σπουδές και μεταπτυχιακό πολεοδομίας στο Montpellier της Γαλλίας. Ίδρυσε και διηύθυνε επί 15ετία τη Φωτογραφική Συγκύρια και υπήρξε ο πρώτος διευθυντής του Μουσείου Φωτογραφίας Θεσσαλονίκης. Από το 1977 εκδίδει και εκθέτει ζωγραφική και φωτογραφία στην Ελλάδα και το εξωτερικό.

EXCEPTIONS │ ΕΞΑΙΡΕΣΕΙΣ

15.30
Οι εικόνες δεν μπορεί να είναι μόνο ανάκλαση φωτός στο μάτι του θεατή, κρύβουν ιστορίες. Κάθε εικόνα είναι μια ιστορία ή καλύτερα πολλές ιστορίες, τόσες όσοι οι αναγνώστες της. Οι καλύτερες βέβαια ιστορίες είναι αυτές που δημιουργούνται στον αναγνώστη στο μεταίχμιο δύο σελίδων, ειδικά αυτών που χρειάζεται να επιστρέψεις πίσω για να ξαναδείς. Το βιβλίο σχεδόν έτοιμο από το 2017 χρειάστηκε να μείνει στο συρτάρι μέχρι να ελαττωθεί ικανοποιητικά η ανασφάλεια μου σχετικά με τη χρησιμότητα δημοσιοποίησής ενός προσωπικού project. Μιχάλης Καλαϊτζάκης Images cannot be just a reflection of light in the eye of the beholder, they hide stories. Each image is a story or rather many stories, as many as its readers. Of course, the best stories are those that are created for the reader at the edge of two pages, especially those that you need to go back to see again. The book, almost ready from 2017, had to stay in the drawer until my insecurity regarding the usefulness of publishing a personal project was satisfactorily reduced. It is a project that presents the wants, the musts, the nots and the taboos of my generation in the small society where I grew up. Mixalis Kalaitzakis

ΣΜΥΡΝΗ: Η ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΜΙΑΣ ΚΟΣΜΟΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΠΟΛΗΣ 1900-1922

26.91
Ένα συναρπαστικό φωτογραφικό λεύκωμα με άγνωστες φωτογραφίες από τη Σμύρνη που βασίζεται στην ομώνυμη ταινία «ΣΜΥΡΝΗ: Η Καταστροφή μιας Κοσμοπολίτικης Πόλης 1900-1922» της Μαρίας Ηλιού αλλά και στη φωτογραφική έκθεση που παρουσιάστηκε με μεγάλη επιτυχία στις αρχές του 2012 στο Μουσείο Μπενάκη. Πώς ήταν η κοσμοπολίτικη Σμύρνη στις αρχές του 20ού αιώνα; Πώς ζούσαν οι Έλληνες δίπλα στις άλλες κοινότητες; Γιατί ήταν τόσο μοναδικό αυτό το λιμάνι της Μεσογείου που ακόμα και σήμερα, 90 χρόνια μετά την Καταστροφή, συνδέεται με τη χαρά της ζωής για τα καλά χρόνια και τους θρήνους για την Καταστροφή που ήρθε ξαφνικά τον Σεπτέμβριο του 1922; Μέσα από άγνωστο αρχειακό φωτογραφικό υλικό που σταχυολογήθηκε και συντηρήθηκε προσεκτικά από τη μη κερδοσκοπική εταιρεία «Πρωτέας» στην Αμερική, στην Ευρώπη, την Τουρκία και την Ελλάδα, η σκηνοθέτης Μαρία Ηλιού και ο ιστορικός σύμβουλος Αλέξανδρος Κιτροέφ ξεδιπλώνουν την ιστορία της Σμύρνης από τα κοσμοπολίτικα χρόνια ως τα χρόνια της Καταστροφής του Σεπτεμβρίου 1922. Οι άγνωστες φωτογραφίες προέρχονται από τα αρχεία της Library of Congress, το Νear East Relief, τα Πανεπιστήμια Harvard και Princeton, το Imperial War Museum, τη Fondation Albert Kahn, την ιδιωτική συλλογή του Pierre de Gigord και πολλά άλλα αρχεία της Ελλάδας και του εξωτερικού. Το λεύκωμα κυκλοφορεί παράλληλα με την προβολή της ομότιτλης ταινίας-ντοκιμαντέρ στις κινηματογραφικές αίθουσες, στην Αθήνα, τη Θεσσαλονίκη και την υπόλοιπη Ελλάδα.

ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΠΕΧΡΑΚΗΣ – ΜΕ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ

7.11
Το όνοµα του Γιάννη Μπεχράκη (1960-2019) είναι άρρηκτα συνδεδεµένο µε τις σηµαντικότερες στιγµές της παγκόσµιας φωτοειδησεογραφίας των τελευταίων δεκαετιών. Μάρτυρας των γεγονότων που συνθέτουν τη σύγχρονη ιστορία και υπερασπιστής εκείνων που την υφίστανται, ο Γιάννης Μπεχράκης ήταν ένας βαθιά στρατευµένος ανθρωπιστής. Κύριο χαρακτηριστικό του ο ρεαλιστικός και ταυτόχρονα ιδεαλιστικός τρόπος καταγραφής της ανθρώπινης τραγωδίας και η συνεχής υπενθύµιση ότι η ελπίδα επιζεί µέσα στη δυστυχία και στην καταστροφή. Βασισµένο σε σειρά συζητήσεών του µε τον Γιώργο Αρχιµανδρίτη, το βιβλίο "Γιάννης Μπεχράκης - Με τα µάτια της ψυχής" αποτυπώνει µε τρόπο ανάγλυφο τη φιλοσοφία και τον τρόπο σκέψης του πολυβραβευµένου Έλληνα φωτογράφου και µας παραδίδει ατόφια την ποιητική της τέχνης και της ζωής του.

ΝΕΟΚΛΑΣΙΚΑ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΠΕΙΡΑΙΑ

44.36
Το βραβευμένο λεύκωμα «Νεοκλασικά της Αθήνας και του Πειραιά» του φωτογράφου Σ.Β. Σκοπελίτη (έπαινος Ακαδημίας Αθηνών 1976), που αποτυπώνει μοναδικά τη νεοκλασική κληρονομιά της Αθήνας και του Πειραιά, κυκλοφορεί σε νέα έκδοση. Η νέα έκδοση, με επεξεργασία των φωτογραφιών και εμπλουτισμό των στοιχείων των κτιρίων, συνοδεύεται από κείμενα των Σ.Β. Σκοπελίτη, Γιάννη Τσαρούχη, Δημήτρη Κ. Μπίρη. Το φωτογραφικό λεύκωμα του Σ.Β. Σκοπελίτη πρωτοεκδόθηκε το 1975 (Δωδώνη), επανεκδόθηκε άλλες δύο φορές (Γνώση, Ολκός) και αποτέλεσε, όπως έχει γραφτεί, τομή ως η πρώτη «περιφρούρηση της νεοκλασικής αισθητικής». Σε μια εποχή όπου η αξία των νεοκλασικών αρχίζει να αναγνωρίζεται παρά τις μαζικές κατεδαφίσεις τους, ο Σκοπελίτης καταγράφει, χωρίς καμιά διάθεση εξωραϊσμού, τη νεοκλασική αρχιτεκτονική σε όλες τις εκδοχές της –από τη Σιναία Ακαδημία μέχρι τα καφενεία της Τρούμπας–, ενώ ταυτόχρονα αποτυπώνει την καθημερινή ζωή γύρω από τα κτίρια αυτά αντιμετωπίζοντάς τα ως φορείς βιωμένης δραστηριότητας και όχι ως σκηνικό

ΘΡΑΥΣΜΑΤΑ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ

17.55
Τα «Θραύσματα του χρόνου» είναι το πρώτο φωτογραφικό λεύκωμα του Βασίλη Ζαβέρδα που περιλαμβάνει ασπρόμαυρες φωτογραφίες από τη μακρόχρονη διαδρομή του στην τέχνη της φωτογραφίας. Οι φωτογραφίες αυτές έχουν σαν πρώτη ύλη τον υπαρκτό κόσμο,  σκοπός τους όμως δεν είναι η απλή αποτύπωσή του αλλά η μεταμόρφωσή του και η έκφραση ενός κόσμου εσωτερικού.  Έτσι η φωτογραφία λειτουργεί σαν ένα παράθυρο προς τον κόσμο, ένα εργαλείο για τη βαθύτερη αφομοίωσή του αλλά και σαν καθρέφτης του εαυτού, ένα μέσο έκφρασης και δημιουργίας. Μικρές λεπτομέρειες, τυχαία βλέμματα, έντονες σκιές, το φως και το σκοτάδι, ίχνη, χειρονομίες, απρόσμενες συναντήσεις, ασήμαντα συμβάντα, στιγμές φευγαλέες αποτελούν το «θέμα» των φωτογραφιών του Βασίλη Ζαβέρδα, συνιστούν το φωτογραφικό του σύμπαν. Γεγονότα καθημερινά, φαινομενικά ασήμαντα, μετατρέπονται σε γεγονότα φωτογραφικά μέσα από το βλέμμα του δημιουργού που τα αντικρίζει με μια νέα, «ξένη», ματιά, σα να τα βλέπει για πρώτη φορά. Απλά, καθημερινά πράγματα, μικρά κομμάτια χώρου και χρόνου, φορτίζονται με νέες σημασίες και αποκτούν νόημα μέσα στο φωτογραφικό κάδρο. Μικρά στιγμιότυπα ζωής καθημερινής, συνηθισμένης αφήνουν το φωτογραφικό αποτύπωμά τους στο χρόνο. Γιατί, τελικά, η φωτογραφία δεν είναι τίποτα άλλο από «το αιώνιο ίχνος μιας στιγμής». Και μέσα από την αμεσότητα και την απλότητα της μπορεί να λειτουργήσει σαν ποίηση οπτική. Στον πρόλογο του βιβλίου ο Πλάτων Ριβέλλης σημειώνει: «…ο Βασίλης Ζαβέρδας βρίσκει τον τρόπο να μετατρέψει την αναπαράσταση σε ανάπλαση. Τα μοναχικά πλάσματα των φωτογραφιών του είναι ταυτόχρονα υπαρκτά αλλά και μυθικά. Τα συναισθήματά του έγιναν φωτογραφική ένταση. Η φόρμα του ρυθμός. Και το σύνολο των φωτογραφιών ένα παραμύθι. Με αρχή, μέση αλλά με ανοιχτό τέλος…».