Βλέπετε 1–12 από 2343 αποτελέσματα

ΟΥΛΤΡΑΜΑΡΙΝ

7.63
Με αφορμή το πολύνεκρο ναυάγιο του Express Σάμινα στις 26 Σεπτεμβρίου του 2000, κοντά στην Πάρο, η συγγραφέας Ζέττα Μπαρμπαρέσσου πραγματεύεται το πριν, το τώρα και το μετά ενός τέτοιου τραγικού γεγονότος. Πολλές και διαφορετικές ιστορίες των προσώπων- χαρακτήρων-ναυαγών συνυπάρχουν ταυτόχρονα και αλληλοεμπλέκονται στη ροή της δραματικής εξέλιξης. Το ρήγμα στα ύφαλα, η απότομη εισβολή του νερού, το σκοτάδι, οι κραυγές αγωνίας, το ναυάγιο, ο τρόμος, οι πνιγμοί, η μικρότητα και ταυτόχρονα το μεγαλείο των ανθρώπων δημιουργούν το τρομακτικό, το μοιραίο.

Η ΚΑΣΕΤΑ

9.54
Τι μπορεί να συμβολίζει η κασέτα για τον σύγχρονο άνθρωπο; Η κασέτα τυλίγεται και ξετυλίγεται, όλα όσα είναι γραμμένα τη μια στιγμή μπορούν να καλυφθούν με νέες ηχογραφήσεις την επόμενη. Παίρνοντας ως αφορμή ένα γεγονός που συγκλόνισε την ανθρωπότητα το 1981, την απόπειρα δολοφονίας του Πάπα Ιωάννη Παύλου Β΄ από τον Τούρκο Αλί Αγκτσά, η Λούλα Αναγνωστάκη ξετυλίγει τον μίτο της ιστορίας και της κασέτας της.

Ο ΔΟΥΛΟΣ ΑΙΣΩΠΟΣ │ ΥΠΑΤΙΑ ΚΑΙ ΚΟΠΕΡΝΙΚΟΣ

7.63
ΑΙΣΩΠΟΣ Στην αγορά, στην αρχαία Ελλάδα όπου γίνεται δημοπρασία δούλων, ένας ιδιαίτερος και πολύ δημοφιλής δούλος, ο Αίσωπος, γίνεται αντικείμενο παζαριού. Ο δούλος Αίσωπος με τις ξεχωριστές ικανότητές του, με την ευφυΐα του και τις διδακτικές ιστορίες που αφηγείται με μια γενναία δόση χιούμορ, αποκτά με τον καιρό όλο και μεγαλύτερη αξία και αποτελεί απειλή για επικείμενη επανάσταση κατά της εξουσίας. Η αναζήτηση της ελευθερίας μέσα από την ιστορία της ζωής τού Αισώπου, θυμίζει μια από τις χιλιάδες αλληγορικές ιστορίες που αφηγήθηκε ο σπουδαίος Αίσωπος. ΥΠΑΤΙΑ Μία γυναίκα φιλόσοφος από τον 4ο αιώνα, με απέραντη αγάπη για την αστρονομία και τα μαθηματικά, με δίψα για βαθύτερη γνώση, αλλά και με μια μυστηριακή ικανότητα να μεταφέρεται σε κάποιο ανώτερο νοητό πεδίο, κάποιος γνωστός της άγνωστος, αναγεννησιακός αστρονόμος που λέγεται Κοπέρνικος και θα μεγαλουργήσει κάποιους αιώνες αργότερα, και ένας μαθητής της «σεβαστής διδασκάλισσας» με αντικρουόμενα συναισθήματα για το πρόσωπό της πρωταγωνιστούν στο θεατρικό αυτό ενώ στο παρασκήνιο μια νέα απαγορευμένη θρησκεία αρχίζει να εξαπλώνεται.

ΑΣΗΜΑΝΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ │ ΜΕΘΟΡΙΟΣ

6.20
Εισαγωγή Ασήμαντα πράγματα, (Trifles, 1916) Μεθόριος (The outside, 1917) Τα θεατρικά μονόπρακτα

SPA-ΣΕ ΚΑΤΑΡΑ

12.96
Πέντε πρόσωπα με διαφορετικούς χαρακτήρες, ζωές και στόχους συναντιούνται στο Isaris Spa, ένα πολυτελές κέντρο ευεξίας, με σκοπό την αποτοξίνωση από όσα τους εμποδίζουν να βρουν την ευτυχία. Όμως, μια θρυλική ινδιάνικη κατάρα ξεσπάει, εγκλωβίζοντας τους ήρωες στο spa για άγνωστο χρονικό διάστημα. Με ανατροπές και παρεξηγήσεις, ανάμεσα σε μάσκες ομορφιάς, ασκήσεις ψυχικής ενδυνάμωσης, γυμναστική και κλύσματα, αρχίζει να γίνεται όλο και πιο καθαρό τι ορίζει ο καθένας ως ευτυχία. Μέσα από κωμικές καταστάσεις, αλλά και υπαρξιακά ερωτήματα, μέσα από την αναζήτηση της ευτυχίας και τους διαφορετικούς ορισμούς που οι άνθρωποι δίνουν σε αυτήν, το έργο αντικατοπτρίζει τον σύγχρονο άνθρωπο και το ολοένα πιο επικίνδυνο βύθισμά του στις απαιτήσεις του σημερινού τρόπου ζωής. Μια τρελή κωμωδία, μια σουρεαλιστική, σύγχρονη φάρσα με βασικό θέμα το κυνήγι της ευτυχίας.

ΤΟ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑ ΤΗΣ κας ΓΟΥΩΡΡΕΝ │ ΚΑΙΣΑΡ ΚΑΙ ΚΛΕΟΠΑΤΡΑ

13.32
ο Επάγγελμα της κυρίας Γουώρρεν γράφτηκε το 1893 και πρωτοπαίχτηκε στο Λονδίνο το 1902. Το έργο παρουσιάζει τη ζωή μιας πρώην πόρνης που πλέον είναι ιδιοκτήτρια οίκου ανοχής και τον τρόπο που αντιδρά η κόρη της όταν μαθαίνει το πώς βιοπορίζεται η μητέρα της. Πρόκειται για ένα κοινωνικό σχόλιο του Σω που θεωρούσε ότι η πορνεία δεν οφείλεται σε έκπτωση των ηθικών αρχών αλλά σε οικονομική ένδεια.   Το θεατρικό έργο Καίσαρ και Κλεοπάτρα γράφτηκε το 1898 και είναι μια φανταστική αφήγηση της πολυσυζητημένης σχέσης του Ιούλιου Καίσαρα με την Κλεοπάτρα.

Ο ΒΥΣΣΙΝΟΚΗΠΟΣ

8.82
ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΒΥΣΣΙΝΟΚΗΠΟ ΤΟ ΕΡΓΟ ΓΡΑΦΤΗΚΕ στα 1903. Τυπώθηκε για πρώτη φορά στο περιοδικό «Γνώση» το 1903 στο 2ο τεύχος. Η πρώτη παράσταση έγινε στο «Καλλιτεχνικό Θέατρο» της Μόσχας στις 17 του Γενάρη του 1904. Πρέπει να υποθέσουμε πως οι δυσμενείς κριτικές τόσο για το θέμα όσο και για το ύφος του προηγούμενου έργου του «Τρεις αδερφές», έσπρωξαν τον Τσέχοφ να γράψει ένα καινούργιο έργο μ’ άλλο θέμα κι άλλο τόνο. Γράφοντας το νέο του έργο ο Τσέχοφ επεξεργαζόταν το στυλ που είχε δημιουργήσει και πάσχιζε ν’ ανανεώσει τη θεατρική τεχνική του μεταχειριζόμενος τις μορφές της κωμωδίας. Αυτό φαίνεται από μερικές κουβέντες τον σαν κι αυτές: «Τα έργο που γράφω θάναι το δίχως άλλο κωμικό, πολύ κωμικό. Έτσι το σκέφτουμαι τουλάχιστο». Ή: «Είναι στιγμές που με πιάνει μεγάλη επιθυμία να γράψω για το «Καλλιτεχνικό Θέατρο», ένα τετράπραχτο κωμειδύλλιο ή κωμωδία». Ή: «Όλο ονειρεύουμαι να γράψω ένα τρικούβερτο κωμικό έργο». Πραγματικά σε σύγκριση με τα προηγούμενα έργα του ο «Βυσσινόκηπος» έχει τούτο το ιδιαίτερο: Πως ο σκελετός και το χτίσιμό του είναι κωμικά. (Σειρά από κωμικά επεισόδια και σκηνές, πρόσωπα κωμικά και γενικά υπερβολικός τόνος). Το κωμικό στυλ του έργου δεν τον εμπόδισε να πραγματευτεί δραματικά τις συμφορές μερικών μεμονωμένων προσώπων (Ρανέβσκαγια, Γάεβ, Βάρια) κι ο δραματικός αυτός αγέρας πέρασε απ’ όλο το έργο. Μια άλλη καινούργια ιδιομορφία του έργου ήταν πως επεξεργαζόταν ένα θέμα κοινωνικά τοποθετημένο. Στα πλαίσια της ψυχολογίας και της ζωής. Το θέμα αυτό τονίστηκε απ’ τη σκηνοθεσία του «Καλλιτεχνικού Θεάτρου» και κριτικαρίστηκε ποικιλότροπα απ’ τον σύγχρονο Τύπο. Ο Β. Ντοροσέβιτς (Ρούσικος Λόγος, 1904, 19 του Γενάρη), σημείωσε πως είδε στο έργο τον Τσέχοφ «μια υπέροχη ποιητική, επιθανάτια ευχή» υπέρ της τσιφλικάδικης γαιοκτημοσύνης που έπνεε τα λοίσθια. Ο κριτικός του «Πολίτη» (Homunculus 1904, 22 του Γενάρη), αξιολόγησε το έργο σα «μια μικρή σελίδα σύγχρονης ζωής, γραμμένη μ’ αληθοφάνεια, που φωτίζει τις αρνητικές πλευρές των μικροευγενών και του μικροκουλάκου στην επιθετική του άνοδο». Ο κριτικός της «Νέας Ημέρας» (1904, 1 του Γενάρη) έγραφε για το κατεστραμμένο σπίτι των τσιφλικάδων που ο Τσέχοφ το ζωγράφισε «με συγκινητικούς, αβρούς χρωματισμούς που σε υποχρεώνουν να θυμηθείς τον Τουργκένιεβ». Στα «Μοσχοβίτικα νέα» γράφτηκε (Exler, 1904, 19 του Γενάρη) πως στο νέο έργο του Τσέχοφ «βρέθηκαν αντιμέτωπες τρεις γενιές: Η γενιά των πριν απ’ την απελευθέρωση χρόνων που περνάει τώρα τα τελευταία της, η γενιά του 1880 και η νέα γενιά που θα πάρει τη θέση της».   Το σημείωμα αυτό καθώς και η εισαγωγή κι ο «Βυσσινόκηπος» μεταφράστηκαν απ’ τη Σοβιετική Έκδοση των Απάντων του Τσέχοφ.

Η ΠΡΟΣΛΗΨΗ ΤΟΥ ΙΨΕΝ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

28.62
ΑΝΝΑ ΣΤΑΥΡΑΚΟΠΟΥΛΟΥ | Η ΠΡΟΣΛΗΨΗ ΤΟΥ ΙΨΕΝ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ
Έμφυλες οπτικές και μεταφραστικές προσεγγίσεις Τι κοινό μπορεί να έχουν η πρωτοπόρα Ελληνίδα φεμινίστρια Καλλιρρόη Παρρέν, η Lou Andreas Salomé, που έκανε τον Νίτσε να κλάψει, ο Άλκης Θρύλος/η Ελένη Ουράνη, χαλκέντερη κριτικός θεάτρου για πενήντα χρόνια στη Νέα Εστία, ο Φραγκοσυριανός δημοσιογράφος και ακούραστος μεταφραστής Λέων Κουκούλας, ο δημοτικιστής της γενιάς του ’30 Βάσος Δασκαλάκης, ο Τάσος Μπαντής του Θεατρικού Οργανισμού «Μορφές», ο σύγχρονός μας ηθοποιός, σκηνοθέτης και μεταφραστής Δημήτρης Τάρλοου και μια πλειάδα ανθρώπων που συνεργάστηκαν μαζί τους, όλες και όλοι άνθρωποι των γραμμάτων και της τέχνης, που έζησαν και έδρασαν τον μακρύ 20ό αιώνα; Όλες και όλοι ασχολήθηκαν με τον Ίψεν ως δραματουργό με μεγάλη επιδραστικότητα στην τέχνη και την κοινωνία, ο οποίος με τα ρεαλιστικά έργα του άλλαξε τον τρόπο που βλέπουμε το άτομο, είτε μέσα στον γάμο είτε μέσα σε ευρύτερα κοινωνικά σύνολα. Τα κεφάλαια αυτού του τόμου καλύπτουν θέματα σχετικά με τον αντίκτυπο που είχε ο Ίψεν σε λόγιες γυναίκες και λόγιους άνδρες. Σε μια χρονική διάρκεια που καλύπτει περίπου εκατόν σαράντα χρόνια, από το 1879, όταν πρωτοπαίχτηκε το Ένα κουκλόσπιτο στο Βασιλικό Θέατρο της Κοπεγχάγης, μέχρι το 2017, που παίχτηκε η Αγριόπαπια στο Θέατρο Πορεία, εξετάζονται οι αντιδράσεις επίλεκτων γυναικών στις συναρπαστικές ηρωίδες του Ίψεν, καθώς και οι προκλήσεις που αντιμετώπισαν οι μεταφραστές του, για να αποδώσουν τους λιτούς αλλά μοναδικά καλοσμιλεμένους διαλόγους από τα νορβηγικά στα ελληνικά και σε άλλες ευρωπαϊκές γλώσσες, μέσα από μια συγκριτική οπτική που καλύπτει τα ζητήματα και στην Ελλάδα και σε άλλες χώρες της Ευρώπης.

Ο ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΑΣ ΤΖΟΟΥΝΣ

5.40
Το μονόπρακτο έργο είναι ένας μονόλογος του τραγικού του ήρωα από την αρχή σχεδόν ως το τέλος, χωρισμένος αριστοτεχνικά σε οχτώ κλιμακωτά διαβαθμισμένες, κατ’ ανιούσα ένταση αγωνίας, σκηνές. Πρόκειται για την ιστορία ενός μαύρου άντρα που καταφεύγει σε ένα νησί της Καραϊβικής όπου καταλήγει να καταδυναστεύει τους ιθαγενείς με τον ίδιο τρόπο που το είχαν κάνει οι λευκοί Βρετανοί και Αμερικάνοι άποικοι. Ο ήρωάς μας θα δολοφονήσει έναν άλλο άνθρωπο παίζοντας ζάρια, θα καταδικαστεί, θα αποδράσει και τελικά θα γίνει κυβερνήτης. Το θέμα που διατρέχει το έργο είναι οι ρατσιστικές πρακτικές και προκαταλήψεις που συχνά δεν έχουν καν το διαφορετικό για αποδέκτη.

ΤΟ ΔΩΜΑΤΙΟ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ (ΣΤΙΣ ΔΕΚΑΤΡΕΙΣ ΤΗ ΝΥΧΤΑ)

9.54
Ένα νεαρό ζευγάρι ζει ευτυχισμένο με τον μικρό τους γιο, που έχει τα γενέθλιά του. Μέσα σε αυτό το κλίμα χαράς και θαλπωρής όλα κυλούν ήρεμα, μέχρι που το αγόρι βρίσκεται στην άκρη του μπαλκονιού κυνηγώντας το καινούριο του παιχνίδι. Τι συνέβη με το παιδί τελικά; Με μεγάλη μαεστρία, ο Ζουζέπ Μαρία Μπενέτ ι Ζουρνέτ (1940-2020), ένας από τους σημαντικότερους εκπροσώπους του σύγχρονου καταλανικού θεάτρου σε όλο τον κόσμο, δημιουργεί ένα μυστήριο σχετικά με την κατάληξη του συμβάντος. Οι γονείς χρησιμοποιούν δυο εκ διαμέτρου αντίθετους μηχανισμούς για να αντιμετωπίσουν το γεγονός, καταλήγοντας σε μια αναπόφευκτη και επίπονη αντιπαράθεση. Ποιος από τους δύο έχει επίγνωση της αλήθειας; Πρόκειται για ένα έργο σκληρό και συνάμα τρυφερό, που αναφέρεται στα παράλληλα σύμπαντα που αναγνωρίζει ο καθένας ως πραγματικότητα, στην προσπάθεια των ανθρώπων να βρουν κοινό τρόπο επικοινωνίας, στην αγάπη του γονιού προς το παιδί και εντέλει στην τραγικότητα της ανθρώπινης ύπαρξης.

ΣΥΡΑΝΟ ΝΤΕ ΜΠΕΡΖΕΡΑΚ

13.36
ΕΝΤΜΟΝ ΡΟΣΤΑΝ | ΣΥΡΑΝΟ ΝΤΕ ΜΠΕΡΖΕΡΑΚ
Ένα θεατρικό «έπος» σε έμμετρους ομοιοκατάληκτους στίχους, μια ηρωική κωμωδία στην οποία συνενώνονται το γέλιο και το δάκρυ, η ποίηση, το δράμα και το μπουρλέσκ, ίσως και μια έμμεση «καταγγελία» της σκοτεινής υπόθεσης Ντρέυφους, από την οποία διχάζεται, στο τέλος του 19ου και την αρχή του 20ού αιώνα, η Γαλλία: ρατσισμός, μηχανορραφίες της εξουσίας, υποκρισία. Κεντρικός ήρωας είναι ο πιο διάσημος «μυταράς» όλων των εποχών, ο περίφημος Συρανό, αναρχικός κι ασυμβίβαστος ποιητής και ξιφομάχος, που τον ερμήνευσαν οι πιο λαμπεροί ηθοποιοί – από τον Χοσέ Φερέρ μέχρι τον Ζεράρ Ντεπαρντιέ. Κύκνειο άσμα του ρομαντισμού, το έργο Συρανό ντε Μπερζεράκ του Εντμόν Ροστάν (πρώτη παρουσίαση το 1897) μεταφράστηκε από τον Στρατή Πασχάλη το 2007 χωρίς καμία περικοπή ή διασκευή, πανομοιότυπο νοηματικά και μορφολογικά με το γαλλικό πρωτότυπο. Στην παρούσα έκδοση, με αφορμή την παράσταση στο Θέατρο Αλκυονίς, έγινε επανέλεγχος και επικαιροποίηση εκείνης της μετάφρασης, που συντομεύτηκε, εν μέρει διασκευάστηκε και «εκσυγχρονίστηκε» σε κάποια σημεία. Στο μεγαλύτερό της μέρος, παρ’ όλα αυτά, δεν διαφοροποιήθηκε, ούτε ως προς το πνεύμα ούτε ως προς το γράμμα του πρωτοτύπου.