Βλέπετε 1–12 από 5007 αποτελέσματα

ΟΥΛΤΡΑΜΑΡΙΝ

7.63
Με αφορμή το πολύνεκρο ναυάγιο του Express Σάμινα στις 26 Σεπτεμβρίου του 2000, κοντά στην Πάρο, η συγγραφέας Ζέττα Μπαρμπαρέσσου πραγματεύεται το πριν, το τώρα και το μετά ενός τέτοιου τραγικού γεγονότος. Πολλές και διαφορετικές ιστορίες των προσώπων- χαρακτήρων-ναυαγών συνυπάρχουν ταυτόχρονα και αλληλοεμπλέκονται στη ροή της δραματικής εξέλιξης. Το ρήγμα στα ύφαλα, η απότομη εισβολή του νερού, το σκοτάδι, οι κραυγές αγωνίας, το ναυάγιο, ο τρόμος, οι πνιγμοί, η μικρότητα και ταυτόχρονα το μεγαλείο των ανθρώπων δημιουργούν το τρομακτικό, το μοιραίο.

Η ΚΑΣΕΤΑ

9.54
Τι μπορεί να συμβολίζει η κασέτα για τον σύγχρονο άνθρωπο; Η κασέτα τυλίγεται και ξετυλίγεται, όλα όσα είναι γραμμένα τη μια στιγμή μπορούν να καλυφθούν με νέες ηχογραφήσεις την επόμενη. Παίρνοντας ως αφορμή ένα γεγονός που συγκλόνισε την ανθρωπότητα το 1981, την απόπειρα δολοφονίας του Πάπα Ιωάννη Παύλου Β΄ από τον Τούρκο Αλί Αγκτσά, η Λούλα Αναγνωστάκη ξετυλίγει τον μίτο της ιστορίας και της κασέτας της.

Ο ΔΟΥΛΟΣ ΑΙΣΩΠΟΣ │ ΥΠΑΤΙΑ ΚΑΙ ΚΟΠΕΡΝΙΚΟΣ

7.63
ΑΙΣΩΠΟΣ Στην αγορά, στην αρχαία Ελλάδα όπου γίνεται δημοπρασία δούλων, ένας ιδιαίτερος και πολύ δημοφιλής δούλος, ο Αίσωπος, γίνεται αντικείμενο παζαριού. Ο δούλος Αίσωπος με τις ξεχωριστές ικανότητές του, με την ευφυΐα του και τις διδακτικές ιστορίες που αφηγείται με μια γενναία δόση χιούμορ, αποκτά με τον καιρό όλο και μεγαλύτερη αξία και αποτελεί απειλή για επικείμενη επανάσταση κατά της εξουσίας. Η αναζήτηση της ελευθερίας μέσα από την ιστορία της ζωής τού Αισώπου, θυμίζει μια από τις χιλιάδες αλληγορικές ιστορίες που αφηγήθηκε ο σπουδαίος Αίσωπος. ΥΠΑΤΙΑ Μία γυναίκα φιλόσοφος από τον 4ο αιώνα, με απέραντη αγάπη για την αστρονομία και τα μαθηματικά, με δίψα για βαθύτερη γνώση, αλλά και με μια μυστηριακή ικανότητα να μεταφέρεται σε κάποιο ανώτερο νοητό πεδίο, κάποιος γνωστός της άγνωστος, αναγεννησιακός αστρονόμος που λέγεται Κοπέρνικος και θα μεγαλουργήσει κάποιους αιώνες αργότερα, και ένας μαθητής της «σεβαστής διδασκάλισσας» με αντικρουόμενα συναισθήματα για το πρόσωπό της πρωταγωνιστούν στο θεατρικό αυτό ενώ στο παρασκήνιο μια νέα απαγορευμένη θρησκεία αρχίζει να εξαπλώνεται.

ΑΣΗΜΑΝΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ │ ΜΕΘΟΡΙΟΣ

6.20
Εισαγωγή Ασήμαντα πράγματα, (Trifles, 1916) Μεθόριος (The outside, 1917) Τα θεατρικά μονόπρακτα

ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΤΕΧΝΗΣ

18.13
Μια ακόμα Ιστορία της Τέχνης; Ο αναγνώστης θα κρίνει. Αυτή η Ιστορία σκοπό έχει να παρουσιάσει την τέχνη ως έκφραση της επιθυμίας και των κακουχιών της μέσω των αιώνων: την τέχνη ως επιθυμία και την επιθυμία ως τέχνη. Η τέχνη είναι η τελευταία λέξη για την επιθυμία με την έννοια της παράκαμψης του συμβιβασμού με τα κυρίαρχα σημαίνοντα αλλά και του συμβιβασμού με το άρρητο. Η τέχνη δεν μπορεί παρά να είναι γλώσσα της επιθυμίας. Και η Ιστορία της Τέχνης η σταδιακή ανεκτικότητα στη διεύρυνση της επιθυμίας μέσω της λογοκρισίας και της απαγόρευσης των κυρίαρχων σημαινόντων.

ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΜΕ ΤΟΥΣ ΦΟΙΤΗΤΕΣ ΤΗΣ ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΙΚΗΣ

14.40
Η Συζήτηση με τους φοιτητές της αρχιτεκτονικής του Le Corbusier πρωτοκυκλοφόρησε το 1943, εν μέσω πολέμου, καρπός της επιθυμίας του μεγάλου αρχιτέκτονα και στοχαστή να απευθυνθεί άμεσα στους φοιτητές της αρχιτεκτονικής, αφού προηγουμένως είχε απορρίψει επανειλημμένα προτάσεις να διδάξει στο πανεπιστήμιο («Να διδάξω τι; Τη φιλοσοφία της ζωής;»). Με πρόταση του καθηγητή Δημήτρη Φατούρου, μια άλλη μεγάλη μορφή της ελληνικής αρχιτεκτονικής, η Σουζάνα Αντωνακάκη, μετέφρασε το κλασικό αυτό κείμενο, που κυκλοφόρησε στα ελληνικά εν μέσω δικτατορίας, το 1971. Η μετάφραση της Σ. Αντωνακάκη επανεκδίδεται σήμερα από τις Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης, και η νέα αυτή έκδοση ακολουθεί πιστά την αισθητική της πρωτότυπης γαλλικής έκδοσης που είχε σχεδιάσει ο Jean Petit στις εκδόσεις Minuit. Έχει διατηρηθεί το εισαγωγικό κείμενο του Δ. Φατούρου που συνόδευε την έκδοση του 1971, και έχει προστεθεί ένα νέο προλογικό σημείωμα του Δημήτρη Αντωνακάκη. Το σύντομο αυτό κείμενο είναι κατά κάποιον τρόπο μια πνευματική παρακαταθήκη του Le Corbusier. Η σημασία της συνείδησης και της ηθικής στάσης του αρχιτέκτονα και του πολεοδόμου, το βάρος της παιδείας του, η ευθύνη του απέναντι στον «αδελφό μας άνθρωπο», η αρχιτεκτονική ως κοινωνική αποστολή που απαιτεί από τους υπηρέτες της αφιέρωση, δόσιμο, το αρχιτεκτόνημα ως ζωντανή δημιουργία, η κατοικία ως κάλυκας της ζωής και καταφύγιο του ανθρώπου, η εναρμόνιση του αρχιτεκτονήματος με το περιβάλλον του, ο Νόμος του Ήλιου, της τοπογραφίας και της κλίμακας, η ποιητική διάσταση του έργου, είναι μερικές από τις ιδέες που εξαίρονται με μια φορτισμένη γλώσσα στο μοναδικό αυτό «μανιφέστο», που διατηρεί ατόφιο τον κλασικό του χαρακτήρα και την επικαιρότητά του.

SPA-ΣΕ ΚΑΤΑΡΑ

12.96
Πέντε πρόσωπα με διαφορετικούς χαρακτήρες, ζωές και στόχους συναντιούνται στο Isaris Spa, ένα πολυτελές κέντρο ευεξίας, με σκοπό την αποτοξίνωση από όσα τους εμποδίζουν να βρουν την ευτυχία. Όμως, μια θρυλική ινδιάνικη κατάρα ξεσπάει, εγκλωβίζοντας τους ήρωες στο spa για άγνωστο χρονικό διάστημα. Με ανατροπές και παρεξηγήσεις, ανάμεσα σε μάσκες ομορφιάς, ασκήσεις ψυχικής ενδυνάμωσης, γυμναστική και κλύσματα, αρχίζει να γίνεται όλο και πιο καθαρό τι ορίζει ο καθένας ως ευτυχία. Μέσα από κωμικές καταστάσεις, αλλά και υπαρξιακά ερωτήματα, μέσα από την αναζήτηση της ευτυχίας και τους διαφορετικούς ορισμούς που οι άνθρωποι δίνουν σε αυτήν, το έργο αντικατοπτρίζει τον σύγχρονο άνθρωπο και το ολοένα πιο επικίνδυνο βύθισμά του στις απαιτήσεις του σημερινού τρόπου ζωής. Μια τρελή κωμωδία, μια σουρεαλιστική, σύγχρονη φάρσα με βασικό θέμα το κυνήγι της ευτυχίας.

ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΟ: Η ΠΛΗΡΗΣ ΕΙΚΟΝΟΓΡΑΦΗΜΕΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ

39.60
Ένας πλήρης οδηγός για τους λάτρεις του αυτοκινήτου και της μηχανοκίνησης με πλούσιο φωτογραφικό υλικό. Ένα συναρπαστικό road trip στην ιστορία του αυτοκινήτου! Μια ολοκληρωμένη παρουσίαση της συναρπαστικής ιστορικής διαδρομής της αυτοκίνησης με εντυπωσιακή εικονογράφηση και ασύγκριτες λεπτομέρειες: Περισσότερα από 1.200 αυτοκίνητα, πρωτοποριακοί κινητήρες, διάσημες μάρκες, καθώς και τα πρόσωπα και οι μηχανές πίσω από τις πιο αγαπημένες εταιρείες της αυτοκινητοβιομηχανίας παγκοσμίως. Αυτή η νέα, εμπλουτισμένη έκδοση περιλαμβάνει επιπλέον υβριδικά και ηλεκτρικά αυτοκίνητα, ενώ παράλληλα αναφέρεται στις εξελίξεις του μέλλοντος στον τομέα της αυτόνομης οδήγησης. Βάλτε τη ζώνη σας και ετοιμαστείτε για ένα αξέχαστο ταξίδι ζωής! «Το ιδανικό δώρο για τους λάτρεις της αυτοκίνησης, κάθε ηλικίας» –Classic Car

ΤΟ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑ ΤΗΣ κας ΓΟΥΩΡΡΕΝ │ ΚΑΙΣΑΡ ΚΑΙ ΚΛΕΟΠΑΤΡΑ

13.32
ο Επάγγελμα της κυρίας Γουώρρεν γράφτηκε το 1893 και πρωτοπαίχτηκε στο Λονδίνο το 1902. Το έργο παρουσιάζει τη ζωή μιας πρώην πόρνης που πλέον είναι ιδιοκτήτρια οίκου ανοχής και τον τρόπο που αντιδρά η κόρη της όταν μαθαίνει το πώς βιοπορίζεται η μητέρα της. Πρόκειται για ένα κοινωνικό σχόλιο του Σω που θεωρούσε ότι η πορνεία δεν οφείλεται σε έκπτωση των ηθικών αρχών αλλά σε οικονομική ένδεια.   Το θεατρικό έργο Καίσαρ και Κλεοπάτρα γράφτηκε το 1898 και είναι μια φανταστική αφήγηση της πολυσυζητημένης σχέσης του Ιούλιου Καίσαρα με την Κλεοπάτρα.

Ο ΒΥΣΣΙΝΟΚΗΠΟΣ

8.82
ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΒΥΣΣΙΝΟΚΗΠΟ ΤΟ ΕΡΓΟ ΓΡΑΦΤΗΚΕ στα 1903. Τυπώθηκε για πρώτη φορά στο περιοδικό «Γνώση» το 1903 στο 2ο τεύχος. Η πρώτη παράσταση έγινε στο «Καλλιτεχνικό Θέατρο» της Μόσχας στις 17 του Γενάρη του 1904. Πρέπει να υποθέσουμε πως οι δυσμενείς κριτικές τόσο για το θέμα όσο και για το ύφος του προηγούμενου έργου του «Τρεις αδερφές», έσπρωξαν τον Τσέχοφ να γράψει ένα καινούργιο έργο μ’ άλλο θέμα κι άλλο τόνο. Γράφοντας το νέο του έργο ο Τσέχοφ επεξεργαζόταν το στυλ που είχε δημιουργήσει και πάσχιζε ν’ ανανεώσει τη θεατρική τεχνική του μεταχειριζόμενος τις μορφές της κωμωδίας. Αυτό φαίνεται από μερικές κουβέντες τον σαν κι αυτές: «Τα έργο που γράφω θάναι το δίχως άλλο κωμικό, πολύ κωμικό. Έτσι το σκέφτουμαι τουλάχιστο». Ή: «Είναι στιγμές που με πιάνει μεγάλη επιθυμία να γράψω για το «Καλλιτεχνικό Θέατρο», ένα τετράπραχτο κωμειδύλλιο ή κωμωδία». Ή: «Όλο ονειρεύουμαι να γράψω ένα τρικούβερτο κωμικό έργο». Πραγματικά σε σύγκριση με τα προηγούμενα έργα του ο «Βυσσινόκηπος» έχει τούτο το ιδιαίτερο: Πως ο σκελετός και το χτίσιμό του είναι κωμικά. (Σειρά από κωμικά επεισόδια και σκηνές, πρόσωπα κωμικά και γενικά υπερβολικός τόνος). Το κωμικό στυλ του έργου δεν τον εμπόδισε να πραγματευτεί δραματικά τις συμφορές μερικών μεμονωμένων προσώπων (Ρανέβσκαγια, Γάεβ, Βάρια) κι ο δραματικός αυτός αγέρας πέρασε απ’ όλο το έργο. Μια άλλη καινούργια ιδιομορφία του έργου ήταν πως επεξεργαζόταν ένα θέμα κοινωνικά τοποθετημένο. Στα πλαίσια της ψυχολογίας και της ζωής. Το θέμα αυτό τονίστηκε απ’ τη σκηνοθεσία του «Καλλιτεχνικού Θεάτρου» και κριτικαρίστηκε ποικιλότροπα απ’ τον σύγχρονο Τύπο. Ο Β. Ντοροσέβιτς (Ρούσικος Λόγος, 1904, 19 του Γενάρη), σημείωσε πως είδε στο έργο τον Τσέχοφ «μια υπέροχη ποιητική, επιθανάτια ευχή» υπέρ της τσιφλικάδικης γαιοκτημοσύνης που έπνεε τα λοίσθια. Ο κριτικός του «Πολίτη» (Homunculus 1904, 22 του Γενάρη), αξιολόγησε το έργο σα «μια μικρή σελίδα σύγχρονης ζωής, γραμμένη μ’ αληθοφάνεια, που φωτίζει τις αρνητικές πλευρές των μικροευγενών και του μικροκουλάκου στην επιθετική του άνοδο». Ο κριτικός της «Νέας Ημέρας» (1904, 1 του Γενάρη) έγραφε για το κατεστραμμένο σπίτι των τσιφλικάδων που ο Τσέχοφ το ζωγράφισε «με συγκινητικούς, αβρούς χρωματισμούς που σε υποχρεώνουν να θυμηθείς τον Τουργκένιεβ». Στα «Μοσχοβίτικα νέα» γράφτηκε (Exler, 1904, 19 του Γενάρη) πως στο νέο έργο του Τσέχοφ «βρέθηκαν αντιμέτωπες τρεις γενιές: Η γενιά των πριν απ’ την απελευθέρωση χρόνων που περνάει τώρα τα τελευταία της, η γενιά του 1880 και η νέα γενιά που θα πάρει τη θέση της».   Το σημείωμα αυτό καθώς και η εισαγωγή κι ο «Βυσσινόκηπος» μεταφράστηκαν απ’ τη Σοβιετική Έκδοση των Απάντων του Τσέχοφ.

ΕΤΣΙ ΤΑ ΓΝΩΡΙΣΑ, ΕΤΣΙ ΤΑ ΑΓΑΠΗΣΑ

17.10
Από παι­δί ακό­μα ζού­σε σε μι­αν «άλ­λη πραγ­μα­τι­κό­τη­τα». Τα γε­γο­νό­τα που βί­ω­νε στο χω­ριό του, τον έκα­ναν να θέ­λει να δρα­πε­τεύει και να ζει σε έναν δι­κό του κό­σμο. Οδη­γός σε όλα αυτά η τέ­χνη, σε όλες τις μορ­φές της, και τα «μυ­θι­κά» πρό­σω­πα που συ­νε­χώς συ­να­ντού­σε στις ανα­κα­λύ­ψεις του. Ονει­ρευ­ό­ταν πως ίσως κά­πο­τε συ­να­ντού­σε κά­ποια από αυτά τα «μυ­θι­κά» πρό­σω­πα, μι­ας και ήθε­λε πά­ντα να μά­θει κά­τι πε­ρισ­σό­τε­ρο γι’ αυτά και κυ­ρί­ως για το έρ­γο τους. Πα­ράλ­λη­λα, συ­νέ­βη­σαν κά­ποια γε­γο­νό­τα που τον ση­μά­δε­ψαν και τα κου­βα­λού­σε εντός του. Ορι­σμέ­να από αυτά τα δι­η­γού­νταν σε κά­ποι­ους φί­λους ή πα­ρέ­ες, και η πα­ρό­τρυν­σή τους ήταν πως θα έπρε­πε να μην μεί­νουν ως ανά­μνη­ση αλ­λά να πε­ρά­σουν στο χαρ­τί, μι­ας και τα πρό­σω­πα που αφο­ρού­σαν έγρα­ψαν την ιστο­ρία του πο­λι­τι­σμού αυτής της χώ­ρας. Αρ­κε­τά από αυτά τα κεί­με­να φι­λο­ξε­νή­θη­καν σε κά­ποια έντυ­πα ή δι­α­βά­στη­καν στο ρα­δι­ό­φω­νο. Και ήρ­θε το πλή­ρω­μα του χρό­νου εκεί­να που δεν τα πέ­ρα­σε σκου­ριά ο χρό­νος και πα­ρα­μέ­νουν επί­και­ρα να συ­γκε­ντρω­θούν σε αυτόν τον τό­μο για να θυ­μί­ζουν, μα­ζί με όσα μας χά­ρι­σαν τα πρό­σω­πα αυτά με το έρ­γο τους, την ομορ­φιά αυτού του τό­που...