Ημερομηνία κυκλοφορίας: 21.03.2024 Αθήνα, 1850. Η Αγγελική Δελβενιώτη, δεσποινίς επί των τιμών της βασίλισσας Αμαλίας, βρίσκεται νεκρή στο λιθόστρωτο, κάτω από το παράθυρο του διαμερίσματός της στα Ανάκτορα. Όλοι πιστεύουν ότι πρόκειται για ένα μοιραίο ατύχημα. Η Φλόρενς Νάιτινγκεϊλ, που εκείνο τον καιρό βρίσκεται στην Αθήνα περνώντας τις μέρες της με την επιστήθια φίλη της, Φράνσις Χιλλ, διευθύντρια του πρώτου ελληνικού παρθεναγωγείου, έχει αντίθετη άποψη… Παιχνίδια εξουσίας, διπλωματικές ίντριγκες, εκβιασμοί κλονίζουν τα έτσι κι αλλιώς αδύναμα θεμέλια του νεοσύστατου ελληνικού κράτους, που αποτελεί παρ’ όλα αυτά πόλο έλξης για την αφρόκρεμα της ευρωπαϊκής διανόησης. Ο Χανς Κρίστιαν Άντερσεν, ο Γκυστάβ Φλωμπέρ, η Αυστριακή υψίφωνος Καρολίν Ούνγκερ-Σαμπατιέ θα βρεθούν μπλεγμένοι με τους μυθοπλαστικούς ήρωες αυτής της ιστορίας σε μια πρωτότυπη ιστορική-αστυνομική περιπέτεια.

Ανοιγοκλείνω με βιάση τα βλέφαρά μου καθώς συνέρχομαι απ’ το χτύπημα. Το πρώτο που νιώθω δίπλα μου, τα τρία αγόρια μου, ολάκερη η ζωή μου. «Μαμά…» «Μανούλα…» Δυο φορές. Δυο φωνές. Λαθεύω. Θεέ μου, λαθεύω. Δεν είναι ολάκερη η ζωή μου. Είναι λειψή. Μια φωνή λιγότερη. Μια ζωή λιγότερη. «Πού;» ουρλιάζω κι η ψυχή μου σκίζεται. «Πού είναι ο άλλος γιος μου;» ΚΥΠΡΟΣ θαλασσοφίλητη, λιόχαρη. Μα δουλωμένη στους αποικιοκράτες. Όταν σημαίνει η ώρα, ο λαός της σηκώνεται ορθός, μόνος, ενάντια σε μια αυτοκρατορία. Πολεμάει κι ελπίζει. Πονάει και ματώνει. Στις αγχόνες των Άγγλων πρώτα. Κι ύστερα κατάντικρυ στον Τούρκο. Τον εισβολέα που πνίγει στο αίμα το νησί, εκείνο το μαύρο καλοκαίρι του ’74. Το καλοκαίρι των νεκρών, των αιχμαλώτων, των ξεριζωμένων, των χιλιάδων αγνοουμένων. Της Μαρίτσας που απόμεινε με μια άδεια, ορφανεμένη αγκαλιά. Της Ελένης που αρνιέται να μαυροφορεθεί, γιατί δεν της παράδωσαν ένα κορμί να το μοιρολογήσει. Του Βαγοράκη που στέκει ολημερίς με τη φωτογραφία ενός χαμένου πατέρα κρεμασμένη στο άγουρο στήθος του. Του Νίκου, του Ανδρέα, του Μάρκου, εικόνες ασπρόμαυρες μπρος σ’ αναμμένα καντήλια. Άντρες, γυναίκες, παιδιά, αδέρφια μας στην Κύπρο. Αυτό είναι το δίκιο και το δάκρυ τους. Αυτός είναι ο αγώνας τους.

Άνοιξη 431 π.Χ. – Οι Σπαρτιάτες και οι σύμμαχοί τους εισβάλλουν στην Αττική. Ο Πελοποννησιακός Πόλεμος έχει ήδη ξεσπάσει ανάμεσα σε Έλληνες που μιλούν την ίδια γλώσσα, θυσιάζουν στους ίδιους θεούς, εφαρμόζουν όμως διαφορετικό πολίτευμα. Ο Περικλής συγκεντρώνει τον πληθυσμό εντός των τειχών και αφήνει την ύπαιθρο στο έλεος των εισβολέων, υποστηρίζοντας ότι η Αθήνα είναι νησί και θα νικήσει χάρη στην ναυτική υπεροπλία της! Την ίδια ώρα, η οικογένεια του Ηφαιστόδωρου πλήττεται από τη δολοφονική μανία μιας συνωμοτικής ομάδας. Ένας δικαστής θα αναλάβει την έρευνα σε ζοφερές συνθήκες, πιστεύοντας ότι η εφαρμογή του νόμου είναι αυτό που ξεχωρίζει τους ανθρώπους από τα ζώα. Ένας επίλεκτος εκτελεστής θα παρακούσει τις διαταγές των αρχηγών του για να εκπληρώσει με κίνδυνο ζωής το προσωπικό του όνειρο. Ένας δούλος θα αναπτύξει την ιδιαίτερη θεωρία του, αναλύοντας προσεκτικά τη χρονική διαδοχή των φόνων. Και ο Ηφαιστόδωρος θα αναρωτηθεί αν επιθυμεί αληθινά να αποκαλυφθούν οι αυτουργοί ή να γνωρίσει μες στην αβεβαιότητα ξανά την ευτυχία.

Βρισκόμαστε στις αρχές του 13ου αιώνα μ.Χ. σε ένα χωριό κοντά στη φημισμένη πόλη των Φιλίππων. Το Βυζαντινό κράτος έχει καταλυθεί από την Τέταρτη Σταυροφορία, ενώ η λεηλασία της Βασιλεύουσας Κωνσταντινούπολης και των γύρω εδαφών της ήταν ανηλεής και πρωτόγνωρη. Ο Θεόδωρος Λάσκαρης ιδρύει στη Μικρά Ασία την «εξόριστη» αυτοκρατορία της Νίκαιας, ενώ τα ελληνικά φύλα της Μακεδονίας βρίσκονται πλέον υπό την κατοχή των Φράγκων κατακτητών. Μέσα σ’ αυτό το χωρίο μεγαλώνει και η μικρή Θεοφανώ, ανάμεσα στις ραγδαίες πολιτικό-κοινωνικές αναταράξεις, τις αλλεπάλληλες πολεμικές συγκρούσεις και τις διαρκείς εναλλαγές της εξουσίας. Ο πολύπειρος παππούς της Ιωάννης θα της μεταλαμπαδεύσει με άκρα μυστικότητα τις γραμματικές του γνώσεις, προσφέροντάς της μια πλούσια Ιστορική αλλά και Θρησκευτική μόρφωση. Παράλληλα, η ίδια θα εκμαιεύσει όλες τις πληροφορίες από τη γιαγιά της, που αφορούν τις θεραπευτικές ιδιότητες των βοτάνων. Η Θεοφανώ, ως τα βαθιά της γεράματα, θα εφαρμόσει τις ιατρικές της γνώσεις για το κοινό καλό, όντας συχνά αντιμέτωπη με την ανθρώπινη μοχθηρότητα αλλά και με τα σκληρά χτυπήματα της μοίρας. Για πολλούς ο βίος της θα συσχετιστεί με ανεπιθύμητες μαγικές πρακτικές, ενώ για άλλους θα χαρακτηριστεί από μια ταπεινή αγιοσύνη. Τελικά η Θεοφανώ ήταν μάγισσα ή αγία; Μέσα από αυτό το μυθιστόρημα, η συγγραφέας παραθέτει πλούσια ιστορικά στοιχεία για την περίοδο, τονίζοντας σαφώς τη δεινή θέση της γυναίκας όσον αφορά τη μόρφωση αλλά και τις προσωπικές της επιλογές. Με γλαφυρότητα περιγράφονται επίσης οι ανυπέρβλητες δυσκολίες του απλού λαού προκειμένου να επιβιώσει, αλλά και η δύναμη ψυχής κάποιων ανθρώπων, που αντίθετα με το κοινωνικό τους γίγνεσθαι, ορθώνουν ανάστημα και αφήνουν το δικό τους αποτύπωμα στην Ιστορία.