Βλέπετε 1–12 από 4863 αποτελέσματα
ΕΓΩ, Ο ΠΙΕΡ ΡΙΒΙΕΡ, ΠΟΥ ΕΣΦΑΞΑ ΤΗ ΜΗΤΕΡΑ ΜΟΥ, ΤΗΝ ΑΔΕΡΦΗ ΚΑΙ ΤΟΝ ΑΔΕΡΦΟ ΜΟΥ…
Επίμετρο: Θανάσης Λάγιος
«Μόλις λύτρωσα τον πατέρα μου από τα βάσανά του. Ξέρω ότι θα πεθάνω, αλλά δεν με πειράζει».
Στις 3 Ιουνίου του 1835 ο εικοσάχρονος αγρότης Πιερ Ριβιέρ σκοτώνει εκ προμελέτης και εν ψυχρώ τη μητέρα του, έγκυο στον έκτο μήνα, την αδερφή και τον αδερφό του. Το υπόμνημα που συνέταξε για να εξηγήσει τον τριπλό του φόνο έδωσε αφορμή για μια βασική αντιπαράθεση: πρόκειται για τον λόγο ενός εγκληματία ή το παραλήρημα ενός τρελού; Πρόκειται, εντέλει, για τη διαμάχη του δικαστικού με τον πρωτοεμφανιζόμενο τότε ψυχιατρικό λόγο.
Κείμενο πολλαπλών αναγνώσεων, το υπόμνημα του Ριβιέρ ύστερα από εκατόν πενήντα χρόνια εξακολουθεί να επιδέχεται πολλών διαφορετικών ερμηνειών. Χωρίς καμία διάθεση ψυχολογικής, ψυχαναλυτικής ή γλωσσολογικής ανάλυσης στον λόγο του Ριβιέρ, ο Μισέλ Φουκώ και οι συνεργάτες του στο Collège de France έχουν την ευκαιρία να δείξουν πώς μία μεμονωμένη περίπτωση μπορεί να αξιοποιηθεί κατάλληλα από τις στρατηγικές των κυρίαρχων λόγων.
Σε συνδυασμό με το υλικό των ανακρίσεων, τις καταθέσεις των μαρτύρων, τις ιατρικές γνωματεύσεις και τη δικογραφία που συντάχθηκε πριν την ολοκλήρωση της δίκης, ο Φουκώ αποτυπώνει εύστοχα το συσχετισμό δυνάμεων των διαφορετικών λόγων και το παιχνίδι εξουσίας μέσα στο πλαίσιο εντός του οποίου λειτουργούν. Συγχρόνως, εντοπίζει κάτι που ίσως είναι ακόμη πιο σημαντικό: το κείμενο του Ριβιέρ εξακολουθεί να διαφυλάσσει το αίνιγμά του, αφού καμία από τις κυρίαρχες ερμηνείες δεν καταφέρνει να το αποκρυπτογραφήσει.
MAPPING: Η ΕΡΕΥΝΑ
Το βιβλίο Mapping. Η έρευνα είναι το απόσταγμα της πενταετούς έρευνας που πραγματοποιήθηκε στο πλαίσιο του Ευρωπαϊκού προγράμματος Mapping. A map on the aesthetics of performing arts for early years, από τον Δεκέμβριο του 2018 έως τον Δεκέμβριο του 2023, και καρπός συνεργασίας έξι ερευνητριών από την Αμερική, την Ευρώπη, την Αφρική και την Ασία, δεκάδων επαγγελματιών καλλιτεχνών, εικονογράφων και διαχειριστών του προγράμματος.
Τον πυρήνα του βιβλίου συνιστούν τα δοκίμια που πραγματεύονται 24 ερωτήματα και εστιάζουν στους τέσσερις πυλώνες των παραστατικών τεχνών: την εικόνα, την κίνηση, τον λόγο και τον ήχο.
Ένας ακόμη λόγος που καθιστά αυτό το βιβλίο πολύ σημαντικό είναι γιατί το περιεχόμενό του αναδεικνύει τα παιδιά πολύ νεαρής ηλικίας, επιβεβαιώνοντας την αδιαμφισβήτητη αξία της επαφής τους με το θέατρο και τις παραστατικές τέχνες εν γένει, καθιστώντας τα αναγκαία. Ο αναγνώστης, διαβάζοντας τα κεφάλαια του βιβλίου, θα μπορέσει να ανακαλύψει τις πολλές πλευρές της πολυπλοκότητας των ανθρώπων αυτής της ηλικίας και να αντιληφθεί τη σημασία του να γίνεται κανείς θεατής απ’ την αρχή της ζωής του.
THE STATUS GAME
Η ζωή δεν είναι ένα ταξίδι προς κάποιον ιδανικό προορισμό. Είναι ένα ατέλειωτο παιχνίδι. Παίζουμε για να κερδίσουμε status, ακόμα και ασυνείδητα, με κάθε κοινωνική συναναστροφή μας, με κάθε συμβολή μας στη δουλειά, στις σχέσεις ή στην οικογενειακή μας ζωή και με κάθε ανάρτησή μας στο διαδίκτυο. Παίζουμε με τον τρόπο που ντυνόμαστε, που μιλάμε και με αυτά που πιστεύουμε. Παίζουμε με τις ζωές μας, με τις ιστορίες που λέμε για το παρελθόν μας και με τα όνειρά μας για το μέλλον. Κάθε στιγμή της ύπαρξής μας συνοδεύεται από μια ακατάπαυστη ροή συναισθημάτων: νιώθουμε αποτροπιασμό όταν πέφτουμε έστω και λίγο στην ιεραρχία, και έκσταση όταν ανεβαίνουμε. Πάνω κάτω, πάνω κάτω, πάνω κάτω, λεπτό το λεπτό, ώρα με την ώρα, μέρα με τη μέρα, από την παιδική μας ηλικία ως τον τάφο.
Γιατί αισθανόμαστε την ανάγκη να κερδίσουμε την έγκριση των άλλων; Με ποιον τρόπο η αναζήτηση του status καθοδηγεί τις πράξεις μας, τις σχέσεις μας, ακόμα και τη δομή των κοινωνιών; Ο Storr απαντά σε αυτά τα ερωτήματα εξερευνώντας τους περίπλοκους μηχανισμούς με τους οποίους η επιδίωξη για κοινωνική αναγνώριση και κύρος επηρεάζει τη συμπεριφορά μας.
Αντλώντας παραδείγματα από την ιστορία, τα τρέχοντα γεγονότα και τον τομέα της ψυχολογίας, ο Storr αποδεικνύει πως η επιθυμία για υψηλότερη κοινωνική θέση και καταξίωση δεν είναι απλώς ένα παράγωγο του σύγχρονου πολιτισμού αλλά ένα θεμελιώδες κομμάτι της ανθρώπινης φύσης. Ο Storr εξετάζει το πώς αυτή η ενστικτώδης και πρωταρχική επιθυμία έχει εκδηλωθεί κατά καιρούς σε διάφορους πολιτισμούς και εποχές, και τον τρόπο με τον οποίο συνεχίζει να διαμορφώνει τις κοινωνίες .
«Ο Will Storr είναι ένας από τους πιο πρωτότυπους συγγραφείς που διαθέτουμε…Το The Status Game είναι ίσως το καλύτερο βιβλίο του μέχρι σήμερα».
James Marriot, Βιβλία της χρονιάς, The Times
ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΣ: ΜΙΑ ΔΙΕΘΝΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ (1912-1974)
Διαθέσιμο από 26.03.2024
«Ονομάζουμε κομμουνισμό την πραγματική κίνηση που καταργεί τη σημερινή κατάσταση πραγμάτων». Ξεκινώντας από αυτή τη φράση του Κομμουνιστικού Μανιφέστου, ο Κωστής Καρπόζηλος πραγματεύεται την ιστορία του ελληνικού κομμουνισμού του 20ού αιώνα, εστιάζοντας στην «πραγματική κίνηση» των ανθρώπων του και ανιχνεύοντας τις πολλαπλές του γεωγραφίες. Το αποτέλεσμα είναι μια συναρπαστική αφήγηση όπου πρωταγωνιστούν ταξιδιώτες της επανάστασης, εκπατρισμένοι διανοούμενοι, πρόσφυγες και μετανάστες, άνθρωποι που διασχίζουν τα συμβολικά και κυριολεκτικά όρια του έθνους. Η οθωμανική και ελληνική Θεσσαλονίκη, η Κωνσταντινούπολη, οι προσφυγικές πόλεις της Ελλάδας, η Μόσχα και οι ελληνόφωνες κοινότητες της Μαύρης Θάλασσας του Μεσοπολέμου, τα χαρακώματα του ισπανικού εμφυλίου, το Παρίσι του Λαϊκού Μετώπου, η Μέση Ανατολή στα χρόνια του πολέμου, το Βουκουρέστι και η Τασκένδη των πολιτικών προσφύγων, οι καπιταλιστικές μητροπόλεις στα χρόνια της δικτατορίας συνθέτουν μια διεθνική ιστορία του ελληνικού κομμουνισμού. Και το νήμα που τα ενώνει είναι η αδιάκοπη κίνηση εκείνων που ένιωθαν ότι οι ταξικοί περιορισμοί και το καθεστώς της εκμετάλλευσης δεν ήταν η αυτονόητη συνθήκη της ύπαρξης, οι ζωές της επαναστατικής περιπλάνησης που δεν χωρούσαν σε μια εθνική επικράτεια.
ΣΕ ΤΟΝΟ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ
«Όποιος διατηρεί την ικανότητα να βλέπει την ομορφιά δεν γερνάει ποτέ» έλεγε ο Φραντς Κάφκα. Πόσω μάλλον αυτός που δημιουργεί ομορφιά. Οι σελίδες αυτής της έκδοσης αναφέρονται σε ανθρώπους που δημιούργησαν ομορφιά, ο καθένας στον τομέα του και στον τόπο του. Στην Κύπρο και την Ελλάδα. Την ομορφιά που ταυτίζεται με την αλήθεια. Από τον Γιώργο Σεφέρη ως τον Κυριάκο Χαραλαμπίδη και τον Βάσο Καραγιώργη. Και είναι αγέραστη γιατί την προσέγγισαν με τρόπο που θα μείνει. Στα γράμματα, στην πληροφόρηση, στην επιστήμη και μερικώς στην πολιτική, με βάση τη συνέπεια της ανθρώπινης συμπεριφοράς. Οι προσεγγίσεις ανθρώπων και έργων μέσα από την κριτική σκέψη, τον δοκιμιογραφικό λόγο και την αφηγηματική επιλογή γίνονται, εκτός των άλλων, και στο επίπεδο προσωπικών εμπειριών, εκτίμησης και γνωριμιών, εξού και ο τίτλος Σε τόνο προσωπικό.
Η ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΣΤΟΝ ΔΑΡΒΙΝΟ ΚΑΙ ΑΛΛΑ 13 ΕΤΕΡΟΔΟΞΑ ΚΕΙMENA
/ Γιατί, ενώ ο Δαρβίνος έκανε τη μεγαλύτερη επιστημονική ανακάλυψη του 19ου αιώνα, εξακολουθεί στις μέρες μας να μένει εκτός ύλης στα σχολεία της Ελλάδας και άλλων χωρών; / Ποιες είναι οι είκοσι διαχρονικές αλήθειες για τη φενάκη του εγχώριου λαϊκισμού; / Γιατί οφείλουμε την ταυτότητά μας ως Νεοέλληνες στους Γερμανούς; / Ποια είναι τα 11 φιλοσοφικά ερωτήματα για τα οποία μάλλον ποτέ δε θα έχουμε απάντηση; / Ποιοι ήταν οι άγνωστοι ήρωες της ειρήνης, που έχτισαν τη χώρα μετά την Eπανάσταση; / Πόσο δύσκολο είναι να μετουσιωθεί σε λογοτεχνία το θαύμα του έρωτα; / Πώς αντιδρά ο λογικός άνθρωπος απέναντι στην εκκωφαντική σιωπή του Θεού; / Στερείται νοήματος η έννοια της «ελεύθερης βούλησης»; / Ανήκει ουσιαστικά η Ελλάδα στη Δύση; / Ποια η σχέση της μουσικής με την ποίηση και πώς δικαιώνει την ίδια τη ζωή; / Γιατί παραπονιέται για τη δύσκολη ζωή του ως συζύγου ιατρού ο συγγραφέας; / Πώς δύο «Έλληνες Βούδες» συναντήθηκαν μετά από δεκαετίες με νονό τον Νίτσε; / Είναι η ψυχή και το σώμα δύο όψεις της ίδιας πραγματικότητας; Στα δεκατέσσερα «ετερόδοξα» κείμενα του βιβλίου ο Νίκος Δήμου διατυπώνει περίπλοκα ερωτήματα με λόγο μεστό, κομψή πρόζα και παιχνιδιάρικη ματιά, κλείνοντας το μάτι σε θέματα ελληνικής παράδοσης και ταυτότητας, στις μικρές και μεγάλες, βασανιστικές ή μη, αλήθειες της ύπαρξης. «Στο Μουσείο Μπενάκη άνοιξε προχθές και θα εγκαινιασθεί την Δευτέρα μία έκθεση αφιερωμένη στον Νίκο Δήμου, με αφορμή τα ογδοντάχρονά του (του ευχόμαστε να τα υπερεκατοστήσει). Είναι μία επάξια τιμή γιατί αποδίδεται σε μία προσωπικότητα που έχει διακριθεί σε όλα τα είδη του γραπτού λόγου (δοκίμιο, πεζογραφία, ποίηση, σάτιρα, κριτική, αφορισμοί, επιφυλλιδογραφία) αλλά επίσης και στην φωτογραφία και την διαφήμιση, την οποία πρώτος αυτός στην Ελλάδα αναγνώρισε και ανέπτυξε ως μία μορφή τέχνης. Ο Νίκος Δήμου είναι ένας πνευματικός δεκαθλητής, από τους ελάχιστους σήμερα όχι μόνο στον τόπο μας αλλά και παγκοσμίως. Όπως οι δεκαθλητές του στίβου δεν έχει την κορυφαία επίδοση σε κάθε αγώνισμα (αν και σε μερικά την έχει) είναι όμως ο πιο ολοκληρωμένος τύπος πνευματικού αθλητή. Πολύ λίγοι μπορούν να τον συναγωνιστούν στη διαύγεια ή την κομψότητα του ύφους ή στην επιγραμματική μεστότητα των διατυπώσεών του». Δημοσθένης Κούρτοβικ, «Μία πολυδύναμη διάνοια», εφ. Τα Νέα 26.9.15
ΑΓΡΑΜΜΑΤΟΣΥΝΗΣ ΕΓΚΩΜΙΟΝ
Πριν η πολιτική επιστήμη ανακαλύψει τον λαό και τον λαϊκισμό, οι καλλιτέχνες και οι διανοούμενοι τον είχαν επικαλεστεί όχι μόνο για να κερδίζουν τον πόλεμο κατά της καθαρεύουσας αλλά κυρίως στην προσπάθειά τους να θεμελιώσουν το ιδρυτικό αίτημα της νεοελληνικής ιδεολογίας, δηλαδή τη διαχρονική συνέχεια του Ελληνισμού. Όπως διακήρυξε η γενιά του ’30 η οποία ανέδειξε και επέβαλε την αισθητική διάσταση του λαϊκού, οι αγράμματοι χωριάτες και όχι οι μορφωμένοι αστοί ήταν εκείνοι που κράτησαν ζωντανή τη γλώσσα μας και αδιάσπαστη την πολιτισμική ελληνικότητα. Και το έκανε συνδυάζοντας τη νοσταλγία για το ανεπιτήδευτο παρελθόν με τις επιταγές του περίπλοκου και εισαγόμενου μοντερνισμού. Για να καταλάβουμε λοιπόν τι σημαίνει και πώς λειτούργησε αυτή η διόλου απλή, συχνά αντιφατική και επώδυνη κίνηση θα πρέπει να την εντάξουμε σε ένα γενικότερο πλαίσιο αναφοράς που είναι η μετάβαση από την προνεωτερική κοινότητα στη νεωτερική κοινωνία. Το πρώτο μέρος είναι μια περιήγηση στον εννοιολογικό χώρο της νεωτερικότητας ως νοσταλγίας, στο δεύτερο θα ασχοληθούμε με μερικές πτυχές του δημοτικισμού και της λαογραφίας και στο τρίτο θα εξετάσουμε το πώς είδαν το λαό ο μυστικιστής Πικιώνης και ο μοντερνιστής Σεφέρης.
Ο ΚΟΣΜΟΣ ΚΑΙΓΕΤΑΙ
Αλλάξτε το σύστημα, όχι το κλίμα!
Το 2023 ήταν η θερμότερη χρονιά στην Ιστορία. Τα ακραία μετεωρολογικά φαινόμενα και οι επιπτώσεις τους θα ενταθούν τα επόμενα χρόνια. Για την Ελλάδα αυτό σημαίνει ότι το ένα τρίτο της επικράτειάς της απειλείται από ερημοποίηση. Μπροστά σε αυτό τον κίνδυνο η χώρα μας παραμένει ανοχύρωτη.
Ποιες πολιτικές δυνάμεις αντιμάχονται και τι προτείνουν για τον τρόπο που πρέπει να αντιμετωπιστεί η κλιματική κρίση; Ποιες είναι οι προκλήσεις για την Ελλάδα και την Ευρώπη; Ποια είναι τα όρια της ανάπτυξης; Είναι εφικτό να απομακρυνθούν οι οικονομίες από τα ορυκτά καύσιμα και να διασφαλιστεί ασφαλής, φτηνή και καθαρή ενέργεια;
Η περιβαλλοντική κατάρρευση, οι κοινωνικές ανισότητες, η εργασιακή επισφάλεια και η ενεργειακή φτώχεια πρέπει να αντιμετωπιστούν με ρηξικέλευθες παρεμβάσεις. Στόχος είναι η κλιματική, η κοινωνική και η διαγενεακή δικαιοσύνη. Ένα δίκαιο πράσινο συμβόλαιο, που εγγυάται τη μετάβαση σε μια νέα εποχή, ιδιαίτερα για εκείνους που έχουν μικρότερες ευθύνες για την κλιματική κρίση, που είναι εκτεθειμένοι στις μεγαλύτερες ζημίες και απώλειες, που δεν έχουν δυνατότητα να αντιμετωπίσουν την ενεργειακή φτώχεια και τον κοινωνικό αποκλεισμό.
ΕΙΜΑΙ Η ΦΩΝΗ ΤΟΥΣ – Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΑΙΧΜΑΛΩΣΙΑΣ ΜΟΥ
Η Νάντια Μουράντ γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Κότσο, ένα μικρό αγροτικό χωριό στο βόρειο Ιράκ. Εκείνη και τα αδέλφια της, μέλη της κοινότητας Γιαζίντι, ζούσαν μια ήσυχη ζωή, ώσπου στις 15 Αυγούστου 2014, όταν η Νάντια ήταν μόλις είκοσι ενός ετών, όλα άλλαξαν. Ένοπλοι του Ισλαμικού Κράτους (ISIS) αιματοκύλησαν το χωριό της, εκτελώντας τους άντρες που αρνήθηκαν να προσηλυτιστούν στο ισλάμ και τις γυναίκες που ήταν πολύ μεγάλες για να πουληθούν σκλάβες. Η Νάντια οδηγήθηκε στη Μοσούλη όπου, μαζί με χιλιάδες άλλες κοπέλες Γιαζίντι, πουλήθηκε σε «σκλαβοπάζαρο» του Ισλαμικού Κράτους. Έχοντας βιαστεί και κακοποιηθεί σεξουαλικά κατ’ επανάληψη, κατάφερε τελικά να δραπετεύσει.
Σήμερα, η ιστορία της Νάντια όχι μόνο έχει υποχρεώσει τον κόσμο να στρέψει το βλέμμα του σε μια εν πολλοίς συνεχιζόμενη γενοκτονία, αλλά και μας καλεί να αντιδράσουμε. Μια συγκλονιστική μαρτυρία, ένας ύμνος στη θέληση για επιβίωση καθώς και στην απέραντη αγάπη για τη χαμένη πατρίδα, τη λαβωμένη κοινότητα, τη διαλυμένη από τον πόλεμο οικογένεια.
«Μια τρομερή μαρτυρία, που εξιστορεί με γενναιότητα τα βιώματα της Μουράντ και θέτει το ερώτημα ως προς τη συνενοχή όσων γνώριζαν τα δεινά των άλλων και σιωπούσαν». The New Yorker
«Μια οδυνηρή αυτοβιογραφία... σε ένα περίπλοκο ιστορικό πλαίσιο... Το Είμαι η φωνή τους δημιουργεί στους αναγνώστες εκρηκτικά ερωτήματα που ζητούν επειγόντως απάντηση». The New York Times Book Review
«Το βιβλίο της Μουράντ μάς στεναχωρεί – και μας εμπνέει». People
«Η Μουράντ ανοίγει ένα παράθυρο και μας δείχνει τις φρικαλεότητες που κατέστρεψαν την οικογένειά της και σχεδόν εξαφάνισαν την ευάλωτη κοινότητά της. Πρόκειται για ένα θαρραλέο ντοκουμέντο, που χρησιμεύει ως σημαντικό βήμα προκειμένου να αποδοθούν ευθύνες σε όσους διαπράττουν φριχτά εγκλήματα». The Washington Post
ΕΙΜΑΙ Ο,ΤΙ ΕΧΩ ΞΕΧΑΣΕΙ;
Είμαι ό,τι έχω ξεχάσει;
Ο Χρόνος μάς περιέχει και μάς ορίζει όλους. Από το μπουσούλημα έως και το γέρμα μας. Χρόνος ίσον άνθρωπος. Άνθρωπος ίσον αισθήσεις. Αισθήσεις ίσον κατανόηση. Κατανόηση ίσον γλώσσα. Γλώσσα με ψυχή. Επειδή οι λέξεις για εμένα ηχούν έναν ολόκληρο κόσμο νοημάτων και δημιουργούν σύμπαντα αφύπνισης και α-λήθειας, θέλησα από το δικό μου μετερίζι, από τη δικιά μου καθημερινότητα-καθημερινότητα παρατήρησης και εσώτερης ανάλυσης-, να γράψω αυτά τα 77 κείμενα. Εβδομήντα επτά μικρές ιστορίες ή Ιστορίες, που αποτυπώνουν όλα όσα έχουμε σκεφτεί, αλλά έχουμε ξεχάσει. Που έχουμε νοιώσει, που έχουμε αναρωτηθεί, που έχουμε αναζητήσει και αγαπήσει… αλλά λησμονήσαμε από δειλία ίσως. Αυτά που έχουμε φοβηθεί και ίσως δεν τολμάμε ούτε στον εαυτό μας να τα εξομολογήσουμε. Εκείνα που δεν ξέραμε πώς να τα πούμε, μα που ειπώθηκαν όταν βρήκαμε τον εαυτό μας μέσα από αυτά. Σε μια εποχή που δεν υπάρχει κίνηση ιδεών, αλλά κίνηση κανόνων, τρόπων ζωής και συμπεριφοράς. Σε έναν κόσμο που είναι διαρκής λόξυγγας κατανάλωσης, πιστεύω ότι τα κείμενα αυτά είναι κείμενα αγγιγμάτων, αφύπνισης, ενσυναίσθησης, αλληλεγγύης και πάνω από όλα συγχωρητικής αγάπης. Η μεγαλύτερη μάχη που έχουμε να αντιμετωπίσουμε είναι ανάμεσα σε αυτά που νιώθουμε και σε αυτά που «ξέρουμε»… Μια μάχη που δεν φύγαμε ποτέ από αυτήν, αλλά επιστρέψαμε γιατί ίσως είμαστε σβησμένες απαντήσεις σε καίριες ερωτήσεις. Επειδή λησμονήσαμε ότι οι κορυφές μας ανήκουν και τελειώνουν στους πρόποδες της μνήμης μας… Τελικά «είμαστε ό,τι έχουμε ξεχάσει» μήπως;ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ
- ΤΑ ΜΑΘΗΜΑΤ(ΙΚ)Α ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ
- Μπορείς να εμπιστευτείς τη μνήμη σου;
- Αγάπα τις σκουριές σου και κάνε τις πληγές σου πηγές
- Στα σφ-άλματα γεννιούνται τα πιο γενναία άλματα…
- Κολύμπα στα ελεύθερα του χρόνου σου
- Εδώ ψυχή…
- Ένας άστεγος που άκουγε τη γη του…
- Περιμένοντας τους ενοίκους της ψυχής σου
- Η καρδιά σου δεν είναι δική σου, αν χτυπά μόνο για σένα
- Έχεις ποτέ επιθυμήσει να ήσουν ένα αντικείμενο;
- Έστω για μια φορά;
- Προορισμός της γυναίκας δεν είναι να εννοηθεί, αλλά ν’ αγαπηθεί…
- Γίνε ο χρόνος που δεν είσαι
- Η Ιστορία είναι σαν ένα τρένο που δημιουργεί ταυτόχρονα τις γραμμές από όπου περνά.
- Γραμμές δεν προϋπάρχουν
- Εσείς πότε πήρατε τελευταία το ρεπό σας;
- Αγάπησες ποτέ τα σκουπίδια σου;
- Όλα είναι δρόμος
- Δεν δρας μ’ αυτό που λες, αλλά μ’ αυτό που είσαι
- Η αλήθεια είναι όπως το τσίπουρο…
- Κάνε τη β-αρετή ζωή σου αρετή
- Μίλα μου σαν ένα φύλλο…
- Ξέρεις
- Εγέρθητι, φίλε μου! Στο ύψος της ομορφιάς της ζωής σου
- Μοναδικά γεννιόμαστε, ξεχωριστά γινόμαστε
- Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΤΗΣ ΠΙΣΤΗΣ
- Το πάρκο των ψυχών
- …δραπέτευσε σ’ ένα χνώτο σου…
- Τα όμορφα καντήλια, όμορφα καίγονται
- Η Παναγία κι ο παππούς…
- Ένα τσαμπί… σταυρός
- Αν αντέχουν οι ρίζες, τα φύλλα ξαναβγαίνουν
- Ασυμπτωματικές ψυχές…
- Αναζήτα στο σκοτάδι ένα φως…
- Μετράς την αντοχή σου με την ανοχή σου;
- Καρδιές που δεν σώνονται σε σωσμένους φόβους καταντήσαμε…
- Διάλογος με την Παναγιά
- Οι φωτιές μέσα μου δεν κλαίνε…
- Όταν…
- Μέσα σ’ ένα πένθος, υπάρχει το ψυχικό σου έθνος
- Εσύ μπορείς να πιάσεις τη μυρωδιά με τα χέρια σου;
- Αγέννητη ψυχή
- ‘Ένας χαρταετός που ξέμεινε
- Κάθε «βάλε» έχει μέσα του και ένα «λάβε»
- ΟΙ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΤΟΥ ΜΕΛΛΟΝΤΟΣ
- Νοσταλγικά βλέμματα σαν απραγματοποίητα βεγγαλικά…
- Αλήθεια τι γίνονται οι λέξεις σου, όταν μεγαλώνουν;
- Πόσες μονάδες επικοινωνίας έχεις στην τηλεκάρτα σου;
- Η ψυχή της ζωής μας δεν γνωρίζει εγγύηση, μονάχα θάρρος
- Καλοκαίρι σημαίνει να έχεις καλό καιρό μέσα σου
- Ολομόναχοι μαζί…
- Στρέψε το βλέμμα στο ανοιχτό παρελθόν σου
- Μη στριμώχνεσαι ανάμεσα σ’ όσα μπορείς και σ’ όσα θέλεις
- Οι πυγολαμπίδες του «κάποτε»
- Κύριος των κυμάτων, κύριος των λαθών
- Γυμνοί από
- Άσε το φως σου να κάνει κούνια…
- Υπάρχουμε σημαίνει συνυπάρχουμε. Απλώς…
- Πόσο μεγάλος είσαι στις μικρές σου στιγμές;
- Μπορείς να αλλάξεις τον κόσμο σου με ένα σημείο στίξης;
- Πες σε μια «στιγμή» σου πόσο όμορφη είναι . . . . .
- Η αγάπη είναι η ολοκλήρωση της δικαιοσύνης στη ζωή μας…
- Στα ερείπιά σου χωράνε τα αιρεί-πιά σου
- Στο δικό σου πλησ-ίασμα γεννιέται το δικό μου ίασμα
- ΑΤΡΟΜΗΤΟΙ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΙ ΦΟΒΟΙ
- Τι άλλο είναι η λησμονιά αν όχι μια ευκαιρία να θυμόμαστε;
- Πού πάνε τα σύννεφά σου;
- Ψυχογεωγραφία
- Όταν ένα Σ γίνει Χ και το σώμα γίνει χώμα, τι θα έχει απομείνει άραγε απ’ το καθέναν μας;
- Από αγάπη ή από ανάγκη υποχωρείς;
- Σε ποια διορία τελειώνουν οι φόβοι σου;
- Να δούμε τι θα σου ζητήσει η Ιστορία…
- Νιώθουμε ότι ζούμε ή ζούμε, όπως νιώθουμε;
- Συγκράτησέ με στην αιωνιότητα μιας στιγμής σου
- Γιατί εκτίουμε τα χρόνια που ζούμε ως ποινή κι όχι ως ευλογία;
- Πίσω απ’ τις μεγαλύτερες αδυναμίες σου, κρύβονται οι μεγαλύτερες δυνατότητές σου
- Τι θα ήθελες να ζεις στη μοναξιά σου;
- Έλα, κάθισε σιμά
- Και να τούτη δα τη στιγμή….
- Ζωές, που φεύγουν αξόδευτες
- Για δες…
- Σήμερα, η μέρα μου ξέχασε να κλειδώσει
- Μην φοβάσαι να χάσεις, αλλά μονάχα μην χαθείς
Ο ΦΡΟΙΝΤ ΓΙΑ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΤΟΥ ΙΣΡΑΗΛ
Ο Φρόιντ για το κράτος του Ισραήλ
Μέσα από τις σπάνιες ιστορίες που καταγράφονται στο ανά χείρας βιβλίο, το Ολοκαύτωμα αλλά και η καταδίωξη ναζί εγκληματιών παίρνει σάρκα και οστά.- Ιστορικά γεγονότα που έλαβαν χώρα πριν το Ολοκαύτωμα μέχρι και μετά την ίδρυση του κράτους του Ισραήλ.
- Μαρτυρίες για την καταδίωξη των Ναζί από τη Mossad μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Ο Φρόιντ για το κράτος του Ισραήλ. Από τον Αριέλ Λεκαδίτη
ΣΤΟ ΚΑΔΡΟ ΤΗΣ ΠΑΡΑΚΜΗΣ
Kατά τη διάρκεια της παραμονής του στην Αγγλία τη δεκαετία του 1870, ο έφηβος Καβάφης γοητεύθηκε από το κίνημα του αισθητισμού στο κοσμοπολίτικο Λονδίνο. Τα χρόνια εκείνα πρωτοήλθε σε επαφή με τους προραφαηλίτες ζωγράφους και το έργο τους, μεταξύ των οποίων ο Burne-Jones και ο Whistler, καθώς και με το έργο των αισθητιστών που έφεραν επανάσταση στη βρετανική λογοτεχνική σκηνή εισάγοντας γαλλικές επιρροές και συνεισφέροντας με τη σειρά τους στην ανάπτυξη του διεθνούς κινήματος της παρακμής. Στο Κάδρο της παρακμής ο Peter Jeffreys μάς μεταφέρει σε αυτή την καθοριστική περίοδο της ζωής του Καβάφη αναδεικνύοντας τις λογοτεχνικές οφειλές του στους γάλλους και στους βρετανούς πρωτοπόρους αισθητιστές, των οποίων η απήχηση στην ποίησή του αποδεικνύεται βαθιά. Στη συνέχεια, προχωρεί στην κριτική επανεκτίμηση του Καβάφη, σε σχέση πάντοτε με τον βικτωριανό αισθητισμό και το γαλλικό παρακμιακό κίνημα.
Από τις θεματικές της παρακμής το ενδιαφέρον του Καβάφη έλκουν κυρίως η παρακμή της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, η άνοδος του χριστιανισμού και το μακρύ λυκόφως του Βυζαντίου. H επίδραση του Walter Pater στη διαμόρφωση της οπτικής με την οποία ο Καβάφης αντικρίζει την κλασική και την ύστερη αρχαιότητα ήταν τεράστια· χρωματισμένα με μια απενοχοποιημένα ομοερωτική ευαισθησία, την οποία υιοθέτησε και ο Καβάφης, τα φανταστικά πορτρέτα του Pater καταλήγουν βασική πηγή έμπνευσης της ιστορικοποιητικής ποίησης του Αλεξανδρινού. O Καβάφης προχώρησε παραπέρα από τον Pater διερευνώντας έναν πιο ανοιχτά ομοερωτικό αισθησιασμό, αλλά ποτέ δεν απομακρύνθηκε εντελώς από αυτήν την πλούσια βικτωριανή κληρονομιά, η οποία έπαιξε σημαντικό ρόλο και στην ανάδειξή του σε ποιητή των παγκόσμιων γραμμάτων. Η μελέτη ολοκληρώνεται με την ψηλάφηση της τρέχουσας δημοφιλίας του Καβάφη ως γκέι ποιητή και της ιδιαίτερης σχέσης του με το κιτς όπως προκύπτει από μεταφράσεις της ποίησής του και μεταφορές της σε οπτικά μέσα.
Load more products
Loading...