Το βιβλίο Οι άνθρωποι της μαστίχας αν και καταπιάνεται με ένα τυπικό θέμα αγροτικής παραγωγής δημιουργεί μια ξεχωριστή τοπολογία της καλλιέργειας της μαστίχας μέσα από κείμενα και εικόνες. Το εν λόγω έργο μετεωρίζεται ανάμεσα στη τεκμηρίωση που προκύπτει μέσα από τα κείμενα-μαρτυρίες των καλλιεργητών και στη θεατρικότητα των επιτελεστικών τους δράσεων που αναδεικνύεται μέσα από τις φωτογραφίες τους. Ο γραφιστικός σχεδιασμός (Typical Organization και Άγρα) του βιβλίου παραθέτει δύο παράλληλες αφηγήσεις (εικόνων και λόγου) -σε διαφορετικό χαρτί η κάθε μια- που συνυφαίνονται μέσα από μαιανδρικές αλληλοσχετίσεις δίχως όμως να γίνονται ποτέ ταυτολογικές. Όσο όμως το βιβλίο αποκαλύπτει την αθέατη γεωγραφία της μαστίχας τόσο την διαφυλάσσει με τον αναγνώστη να κοιτάζει μοναχά από τη χαραμάδα και από απόσταση την πολύσημη ετερογένειά της. Μέσα από μαρτυρίες που εκπλήσσουν με τον αυθόρμητο τους λόγο οι καλλιεργητές αφηγούνται τη βιωμένη σχέση τους με τη μαστίχα, πώς νοηματοδοτούν την καλλιέργεια της μαστίχας και πώς την επικαιροποιούν σε σχέση με το παρελθόν. Έμπειροι καλλιεργητές μιλούν για τον κάματο, την παράδοση, την ευλογία και την κατάρα του μαστιχόδεντρου, για τη μακραίωνη σχέση με τη μαστίχα, για τις αλλαγές που συντελούνται στο σήμερα. Ταυτόχρονα νέοι καλλιεργητές, μετανάστες κυρίως, μιλούν για το τρόπο που εκείνοι «πληγώνουν» το δέντρο, για τη προσαρμογή τους στα μαστιχοχώρια αλλά και για τη σημασία που λαμβάνει αυτή η δραστηριότητα στην καθημερινότητά τους. Ένας εκ των δημιουργών του βιβλίου, ο ερευνητής Δημήτρης Τσούχλης αναφέρει στο πρόλογο του βιβλίου: «Πρόθεση μας ήταν να παρεισφρήσουμε στον κόσμο του παραγωγού και του εργάτη της μαστίχας, να καταλάβουμε πώς σκέπτεται, τί τον ανησυχεί και πώς βιώνει την καλλιέργεια και την παραγωγή μαστίχας». Πώς το χωρικό επιδρά πάνω στην ανθρώπινη εμπειρία και πώς αυτή εγχαράσσεται πάνω στον τόπο; Πώς η τελούμενη συλλογική μνήμη μέσα από τις πρακτικές των καλλιεργητών μπολιάζει το παρόν και το αναδιαμορφώνει; Σε τί βαθμό έχει διαρραγεί η παραδοσιακή σχέση του καλλιεργητή με το μαστιχόδεντρο προς όφελος μιας αμιγώς οικονομικής δραστηριότητας; Η αφήγηση σε αυτήν την εργασία χρησιμοποιείται ως εργαλείο διείσδυσης, αναπαράστασης και αποκατάστασης της βιωμένης εμπειρίας. Η κάθε μαρτυρία που συμπεριλαμβάνεται στο βιβλίο ωστόσο δεν συνιστά αποκλειστικά ένα ερευνητικό τεκμήριο αλλά κυρίως ένα μνημονικό ίχνος που διαφαίνονται σε αυτό σαν σε υδατογράφημα οι αδιόρατες πτυχώσεις της συμβιωτικής σχέσης μεταξύ ανθρώπου και δέντρου. Tην ίδια στιγμή, οι φωτογραφίες του Στρατή Βογιατζή έρχονται να καταγράψουν και συνάμα να αφηγηθούν, να δημιουργήσουν ένα μυθοπλαστικό τεκμήριο της πραγματικότητας της μαστίχας· ενώ φωτίζουν τα διαφορετικά στάδια της καλλιέργειας της μαστίχας την ίδια στιγμή τα καλύπτουν με ένα πέπλο μυστήριου, σαν να υπάρχει ένα «αδιόρατο εγγεγραμμένο πεδίο» γεμάτο ετερόκλητα στοιχεία που συνθέτουν τη πραγματικότητα των ανθρώπων της μαστίχας, που μόνο κανείς μπορεί να υπαινιχθεί παρά να υποστηρίξει με σαφήνεια.

Σε μια μοναδική περίοδο της πρόσφατης ιστορίας της, η Αθήνα παρουσίαζε την όψη μιας εγκαταλελειμμένης πόλης. Εμπειρία νωπή σε όλους, αφού η πρώτη καραντίνα το δίμηνο Μαρτίου – Απριλίου 2020 έγινε κοινό βίωμα και αποτέλεσε τομή για την καθημερινότητα όλων. Η φωτογράφος Διονυσία Αλεξιάδη ήταν στο κέντρο της Αθήνας εκείνες τις ημέρες της απομόνωσης και είχε την ευκαιρία να το φωτογραφήσει και να απαθανατίσει την απόκοσμη όψη της πόλης. Ο φακός της κινήθηκε από την Πλατεία Συντάγματος ως την Ακρόπολη και από το Θησείο ως την Ομόνοια. Η Αθήνα προβάλλεται λαμπρή στο αττικό φως. Άδεια όμως από κατοίκους, οχήματα, επισκέπτες. Μια πόλη σαν κινηματογραφικό σκηνικό, μια πρωτεύουσα αγνώριστη. Οι φωτογραφίες της Διονυσίας Αλεξιάδη ενέχουν την αξία ενός ντοκουμέντου. Αποσπούν εκείνες τις μοναδικές εικόνες της ερημιάς και τις παραδίδουν στο σώμα μιας κοινής ιστορίας. Το προσωπικό της βλέμμα περνάει στο κτήμα της δημόσιας παρακαταθήκης. Τις φωτογραφίες της Διονυσίας Αλεξιάδη επενδύει με σύντομα κείμενα, εν είδει σχολίου και παρατήρησης, ο συγγραφέας και δημοσιογράφος Νίκος Βατόπουλος. Ειδικευμένος στην νεότερη ιστορία της Αθήνας και στον αστικό πολιτισμό της, ο Νίκος Βατόπουλος συνομιλεί με τις φωτογραφίες της Διονυσίας Αλεξιάδη, ως αφανής συνοδοιπόρος, οργανώνοντας έναν χαμηλόφωνο αθηναϊκό διάλογο.

Με το Λεύκωμα που κρατάτε στα χέρια σας, ολοκληρώνεται η Τριλογία των Επισκέψιμων και Αγαπημένων οινοποιείων της χώρας μας. Πρόκειται για το νέο έργο του οινολόγου Δημήτρη Χατζηνικολάου με αφιέρωμα σε πάνω από 50 ακόμα οινοποιεία, σε μια προσπάθεια να ενώσει τα σημαντικότερα κομμάτια του μεθυστικού παζλ της σημερινής Ελλάδας, σε ένα επίκαιρο μωσαϊκό που «διαβάζεται» ακίνδυνα ως την τελευταία του γουλιά! Μια επίσκεψη σε συνολικά 130 αγαπημένα οινοποιεία της ομορφότερης χώρας του πλανήτη που έχουν ανοίξει τις πόρτες τους και μας περιμένουν να γνωρίσουμε τους ίδιους τους δημιουργούς δοκιμάζοντας ταυτόχρονα και τα εκλεκτά κρασιά τους, παραμένει πάντα ανάγκη επιτακτική, αλλά κυρίως πρόκληση «οινοπνευματική»!