Βλέπετε 1–12 από 5283 αποτελέσματα

ΑΣΤΡΙΚΟΣ ΘΗΛΑΣΜΟΣ

8.59
ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΕΤΡΑΚΟΣ │ 22.11.2023 │ 64 │ ΜΑΛΑΚΟ │ 9789602230305 │ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑ

BLUT UND BODEN

9.00
Έρχονται οι μνήμες βιαστικές, τρεχάτες Γιατί γιορτάζουν οι φαιοί; ρωτούν Τι ν’ απαντήσω; Σκόρπισα τις στάχτες στη θάλασσα να τις πάρουν τα κύματα να ξεχάσει ο δρυμός το ολοκαύτωμα Μαύρα φορούν οι δάσκαλοι και οι παπάδες μαύρα Η κάμερα έδειξε τα θνησιμαία σε απευθείας μετάδοση.

ΤΑ ΕΡΩΤΙΚΑ

25.08
Ούτε απόψε πανσέληνος. Ένα κομμάτι λείπει. Το φιλί σου. Αθήνα, Κάλαμος, Σπάρτη 1980 Απόσπασμα από  την ποιητική συλλογή «Το γυμνό σώμα», που περιλαμβάνεται στον τόμο «Τα ερωτικά», Κέδρος, 1981 Τα ποιήματα που έζησα στο σώμα σου σωπαίνοντας, θα μου ζητήσουν, κάποτε, όταν φύγεις, τη φωνή τους. Όμως εγώ δε θα ‘χω πια φωνή να τα μιλήσω. Γιατί εσύ συνήθιζες πάντα να περπατάς γυμνόποδη στις κάμαρες, κι ύστερα μαζευόσουν στο κρεβάτι ένα κουβάρι πούπουλα, μετάξι κι άγρια φλόγα. Σταύρωνες τα χέρια σου γύρω στα γόνατά σου, αφήνοντας προκλητικά προτεταμένα τα σκονισμένα σου ρόδινα πέλματα. Να με θυμάσαι – μου ‘λεγες – έτσι˙ έτσι να με θυμάσαι με τα λερωμένα πόδια μου˙ με τα μαλλιά μου ριγμένα στα μάτια μου – γιατί έτσι βαθύτερα σε βλέπω. Λοιπόν, πώς να ‘χω πια τη φωνή. Ποτέ της η Ποίηση δεν περπάτησε έτσι κάτω από τις πάλλευκες ανθισμένες μηλιές κανενός Παραδείσου. Αθήνα, 16.ΙΙ.81 Απόσπασμα από  την ποιητική συλλογή «Σάρκινος λόγος» που περιλαμβάνεται στον τόμο «Τα ερωτικά», Κέδρος, 1981

ΤΑ ΣΥΝ ΦΩΝΗ ΕΝ ΤΑ

9.00
«Άι της κοινωνίας στυλοβάτες Άι του ήθους φθυσικοί Ξεφυλλίστε πρώτα μία πέτρα κι ύστερα παίξτε το θεοί»

ΤΟ ΚΟΥΒΑΡΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΙΑ ΚΟΥΒΑΡΙ

9.00
Σκόρπιες σκέψεις, ανάμεσα σε ανασφάλειες, βαθιές ευαισθησίες και υπαρξιακά ερωτήματα συντελούν ταπεινά και επικίνδυνα το κουβάρι της κορυφής μου. Κι όταν απλώνονται – επιτέλους – ευλαβικά στο χαρτί, μπορεί να κάτσουν κάπως σωστά στις στροφές ή στην ευθεία και πιθανόν να βγει και κάποιο νόημα ή συμπέρασμα. Αν όχι, τουλάχιστον το κουβάρι μου, δεν θα είναι πια κουβάρι… […] κι ό,τι μένει για εμάς το κλαίμε τα βράδια κάτω από το φεγγαρόφως Μια συλλογή ποιημάτων που εμπνέεται από σύγχρονα κοινωνικά ζητήματα τα οποία μας απασχολούν όλους.

ΚΑΙ Ο ΕΝΑΣ ΘΑ ΠΕΙΡΑΖΕΙ ΤΟΥ ΑΛΛΟΥ

10.00
Ο Άγγελος και η Ανδριανή πείραξαν ο ένας τα ποιήματα του άλλου εκτελώντας ακροβατικά του νου. Παίχτηκε μεταξύ τους ένα ερεθιστικό παιχνίδι, με την σοβαρότητα που δίνουν στο παιχνίδι τους τα μικρά παιδιά.

ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΜΕΝΑ

10.80
ΑΥΤΗ Η ΑΜΜΟΥΔΙΑ Αυτή η αμμουδιά με τ’ αρμυρίκια ανάστατα που κάποτε γδύθηκαν δυο παιδιά και το ’να στ’ άλλο γέρνοντας φιλιούνταν κι αγκαλιάζονταν σαν στον βυθό τα φύκια

Ο ΧΡΟΝΟΣ Ο ΑΟΡΑΤΟΣ, Ο ΟΡΑΤΟΣ

8.91

Ο χρόνος ο αόρατος, ο ορατός

Πόσο επίβουλα θρυμματίζεται ο χρόνος μέσα στη σιωπή – καταρράκτης υάλου λαμπυρίζει πριν βυθιστεί σε σκοτεινή χοάνη. Ποιος τον εγέννησε; Ποιος τον καθοδηγεί; Ποια η κατεύθυνση; Ποιος ο προορισμός του; Τον τέμνουμε τον κατατέμνουμε τον ανατέμνουμε και εντέλει στις όχθες του αναμένουμε άναυδοι, ανίδεοι, ανήμποροι.

έτος 2023

ΠΑΡΕΝΘΕΤΙΚΕΣ ΟΔΗΓΙΕΣ

9.00
Οδηγός αυτό -από- βελτιστοποίησης Είναι μερικές στιγμές που σταματάς για λίγο την πορεία σου, παίρνεις βαθιές ανάσες και κοιτάς λίγο πίσω. Αυτή είναι μια λειτουργία του μέσου άνθρωπου. Ο τρόπος όμως που κάνει κανείς τον απολογισμό του διαφέρει. Η πρώτη μου συγγραφική απόπειρα, η ποιητική συλλογή πόουζ/ (παρενθετικά)-σκηνοθετικές οδηγίες, αποτελεί το δικό μου μικρό σταμάτημα απολογισμού στην πορεία προς την ενηλικίωση. Μικρές και μεγάλες σκέψεις, θέματα και γεγονότα που στιγμάτισαν την εφηβεία και την μετεφηβεία μου και διαμορφώσανε  τον άνθρωπο του σήμερα. Γνωρίζοντας πλέον από τι είναι πλασμένος ένας νέος τον εικοστό πρώτο αιώνα, μπορώ να προχωρώ μπροστά. Με την ποιητική συλλογή “Παρενθετικές οδηγίες” η Ελισάβετ Κενάνογλου συστήνεται στο αναγνωστικό κοινό. Στο βιβλίο έχουν συγκεντρωθεί μια ομάδα ποιημάτων από τα εφηβικά και πρώιμα νεανικά της χρόνια. Την περίοδο αυτή η ποιήτρια εξετάζει τις έννοιες του έρωτα, του Θείου, της ταυτότητας και της ανθρώπινης συνέχειας.

Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΕΣΠΑΣΕ

11.70
Γεωμετρία Ο ήλιος έχει τσαλακώσει το πεζοδρόμιο Το γράφει σε ρίγες Σχηματίζοντας τη σημαία Ενός απερίγραπτου κράτους Δύσμορφα σώματα Καπνίζουν ακόμη Σε μια γραμμή Ο ορίζοντας χύθηκε βιαστικά Σαν απορρυπαντικό Και τον κατάπιε η θάλασσα Εγώ και το δέντρο απέναντι Κοιταζόμαστε αμήχανα Οι θεατές αχόρταγα Ρουφούν τα τελευταία αστέρια Μεταμφιέζουν τα χρόνια τους σε σκιές Το δέντρο έχει γεράσει πολύ Και ζει απ’ τη φαντασία του Αγκαλιάζω το στρογγυλό σώμα του Σαν τελευταίο θηλυκό ναυαγό Ο κορμός του με ζεσταίνει Τα κλαδιά του Μπαίνουν στα μάτια μου Έχουν κάτι από εσένα Καθώς ματώνουν Κλαίω κόκκινα ανθρώπινα είδη Δεν υπάρχει κανείς Για να καταγράψει αυτήν τη σκηνή Ή έστω να πυροβολήσει Αφού όλα γίνονται αφορμή Για να επινοήσει κανείς Τον άγνωστο εαυτό του Από μια κρυμμένη γωνία της πραγματικότητας Που αποσύρθηκε από τους επικεφαλής Ως αδιάσειστη ύλη

ΧΕΙΡΟΓΡΑΦΗ ΦΩΝΗ

10.80
ΘΕΜΑ ΕΠΙΒΙΩΣΗΣ
Ας δώσουμε στο φως τη γροθιά που του ταιριάζει κι ας κυλιστούμε στο σκότος γιατί κι οι πεταλούδες είναι δυο τρεμάμενα χέρια Κι έχω τόσες φλόγες καρφωμένες στον τοίχο που έτσι να κάνεις σβήνουν (αυτό κι αν είναι είδηση) Επειγόντως χρειάζομαι γη να περιστρέφεται ανάποδα και τα δόντια μου ξεριζωμένα στο κενό σκορπώντας τα Κανείς δεν κατάλαβε γιατί το μηδέν περιθάλπει όλους τους απόκληρους Πάντως η ανυπαρξία επιβιώνει σε κάθε συμπαντικό περιβάλλον

ΚΡΑΤΗΡΑΣ

10.80
Εξήντα οκτώ πεζά ποιήματα αποτελούν τα τοιχώματα ενός κρατήρα και συγκρατούν το κενό που περιτοιχίζουν, παραπέμποντας συγχρόνως στην αρχαιοελληνική έννοια της λέξης που σηματοδοτεί ένα αγγείο και το κοίλον του. Ποιήματα, άλλοτε μικρά κι άλλοτε μεγαλύτερα σε έκταση, που βασίζονται αλλού στην αίσθηση και στα πράγματα με τις ρωγμές τους, αλλού στη σκέψη ή στον φιλοσοφικό στοχασμό και στο αίσθημα, και αλλού περισσότερο στην αφήγηση ενός φυσικού και ψυχικού ανθρώπινου κόσμου που μας περιέχει και τον περιέχουμε. Σε μια προοπτική που έρχεται τόσο από σολωμικούς απόηχους, οι οποίοι λανθάνουν στην ελληνική ποιητική παράδοση, όσο και από τον Αρτύρ Ρεμπώ ώς τον Ρενέ Σαρ. Ενώ σχεδιάζουν συνάμα μια διάσταση πένθους, τόσο αναγκαίου για τη ζωή και το προχώρημά της.