Βλέπετε 1–12 από 4817 αποτελέσματα

ΑΡΙΣΤΕΡΑ, ΚΑΠΟΤΕ…

14.85

Αριστερά κάποτε… 16+1 συνεντεύξεις

Με την Όλγα Μπακομάρου ζήσαμε μαζί, δέκα χρόνια στο ίδιο γραφείο στην Ελευθεροτυπία. Κι έτσι βίωσα εκ του σύνεγγυς την ένδοξη φήμη της για τις συνεντεύξεις της. Δεν ξέρω και δεν έμαθα το μυστικό της Όλγας με τις συνεντεύξεις που έπαιρνε, αλλιώς ίσως να έκανα το ίδιο. Η Όλγα έχει την ικανότητα, μάλλον το χάρισμα, να εκμαιεύει (αυτή είναι η λέξη) από κάθε άνθρωπο τον εαυτό του. Μάλλον αυτό ξεκλειδώνει και την ουσία του βίου της Όλγας: είναι ο εαυτός της, χωρίς ουδένα εγωτικό τρόπο, αλλά αντιθέτως με τις αρχές της, ιδεολογικές, ηθικές και πολιτικές, και τον αξιοθαύμαστο σεβασμό της στα ανθρώπινα. Όσο για την Αριστερά, αυτόν τον μεγαλειώδη κομήτη εκτός τροχιάς, με τις συνεντεύξεις της Όλγας αποδίδεται η λάμψη και η σκόνη των προσώπων που καθόρισαν τις τύχες της, αλλά και τις τύχες της χώρας, σε μια εποχή «μεγάλων προσδοκιών» και «θυελλωδών ανέμων», που συνεχίζεται…
Στάθης Σ. Σκιτσογράφος
ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ
  • ΠΡΟΛΟΓΟΣ
  • ΜΙΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ / «Η Αριστερά έχει γίνει εκατό κομμάτια και δεν μπορείς να είσαι σε όλα τα κομμάτια»
  • ΗΛΙΑΣ ΗΛΙΟΥ / Όχι αντιπολίτευση για την αντιπολίτευση
  • ΜΠΑΜΠΗΣ ΔΡΑΚΟΠΟΥΛΟΣ /«Σοσιαλισμός μέσα από τη Δημοκρατία»
  • ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΚΥΡΚΟΣ / «Να σπάσουμε το κέλυφος, θα είναι μια έκρηξη!»
  • ΜΑΡΙΑ ΔΑΜΑΝΑΚΗ / «Έχουμε στόχο ν’ αλλάξουμε την Ελλάδα»
  • ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΠΠΟΣ / «Σοσιαλισμός, ακόμα και με τα όπλα»
  • ΑΛΕΚΑ ΠΑΠΑΡΗΓΑ / «Όχι, δεν είμαι σιδηρά κυρία»
  • ΝΙΚΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΟΠΟΥΛΟΣ / «Είμαστε σε μια οδυνηρή, μακρόσυρτη περίοδο αμφισβήτησης, που σταθερά αλλάζει την πολιτική γεωγραφία του κόσμου»
  • ΜΙΧΑΛΗΣ ΠΑΠΑΓΙΑΝΝΑΚΗΣ / «Η Αριστερά δεν είναι 70 ετών, είναι χιλιάδων ετών, υπήρχε και θα υπάρχει πάντα»
  • ΑΝΔΡΕΑΣ ΛΕΝΤΑΚΗΣ / «Με δεσμεύει μόνο η συνείδησή μου»
  • ΜΙΜΗΣ ΑΝΔΡΟΥΛΑΚΗΣ / «Το πολιτικό υποκείμενο της Αριστεράς έχει εξαντληθεί, χρειαζόμαστε νέο»
  • ΜΗΤΣΟΣ ΚΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ / «Να πετάξουμε τον βρώμικο αφρό»
  • ΜΑΝΩΛΗΣ ΓΛΕΖΟΣ / «Αριστερά υπάρχει, αλλά να έχει θέσεις»
  • ΑΛΕΚΟΣ ΑΛΑΒΑΝΟΣ / «Αν μιλάμε και θέλουμε το νέο, δεν υπάρχει τοκετός χωρίς ωδίνες»
  • ΕΛΛΗ ΠΑΠΠΑ / «Μακάρι να είχαν εκτελέσει και μένα μαζί με τον Νίκο»
  • ΝΙΚΟΣ ΜΠΕΛΟΓΙΑΝΝΗΣ /«Έδωσαν την ζωή τους για κάτι που αποδείχτηκε απάτη»
  • ΕΠΙΜΕΤΡΟ
  • ΜΙΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ «Γεννήθηκα, μεγάλωσα και αναλώθηκα μέσα στην Αριστερά και με στενοχωρεί πολύ η μεγάλη κρίση που δυστυχώς συνεχίζεται»
  • ΕΚΛΟΓΙΚΕΣ ΑΝΑΜΕΤΡΗΣΕΙΣ 1974-2009
  • ΚΑΤΑΛΟΓΟΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΩΝ
Αριστερά κάποτε… 16+1 συνεντεύξεις από την Όλγα Μπακομάρου.

ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΣΤΗΝ ΑΚΚΑΔΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ

27.00

Εισαγωγή στην Ακκαδική γλώσσα

Η ακκαδική γλώσσα είναι η αρχαιότερη σημιτική γλώσσα που μας έχει διασωθεί μέχρι στιγμής. Ανήκει δηλαδή στη σημιτική οικογένεια γλωσσών, πλάι σε άλλες γλώσσες όπως
  • η αραβική
  • η αραμαϊκή
  • η εβραϊκή
  • η κλασική αιθιοπική
  • ή και η σύγχρονη μαλτεζική.
Η ακκαδική γλώσσα πήρε το όνομά της από τους Ακκάδιους. Έναν λαό που κυριάρχησε επί αρκετούς αιώνες στην αρχαία Μεσοποταμία (σημερινό Ιράκ) κατά τη διάρκεια της τρίτης χιλιετίας π.Χ. Προς τα τέλη της τρίτης χιλιετίας και στις αρχές της δεύτερης, ο λαός αυτός -ή απλώς η γλώσσα του- φαίνεται να διασπάστηκε σε δύο κυρίως γεωγραφικά τμήματα. Το πρώτο τμήμα κατοίκησε στις περιοχές του σημερινού βορείου Ιράκ και εξελίχτηκε σε αυτό που ονομάζεται Ασσυριακή αυτοκρατορία. Με λαό τους Ασσύριους και με γλώσσα τους μια διάλεκτο της ακκαδικής που την αποκαλούμε ασσυριακή γλώσσα. Το δεύτερο τμήμα κατοίκησε σε πιο νότιες περιοχές και εξελίχτηκε στη Βαβυλωνιακή αυτοκρατορία. Με λαό τους Βαβυλώνιους και με γλώσσα τους μια διάλεκτο της ακκαδικής που την αποκαλούμε βαβυλωνιακή γλώσσα. Τόσο η ασσυριακή όσο και η βαβυλωνιακή διάλεκτος εξελίχτηκαν στον χρόνο και πήραν διάφορες μορφές, ερχόμενες σε επαφή και με γλώσσες άλλων πολιτισμών. Το παρόν πόνημα αποτελεί μια παρουσίαση της γραμματικής της ακκαδικής γλώσσας, με περισσότερη έμφαση στις βαβυλωνιακές της διαλέκτους, στις οποίες διασώζονται και μερικά απ’ τα πιο σημαντικά κείμενα της μεσοποταμιακής λογοτεχνίας.
Εισαγωγή στην Ακκαδική γλώσσα. Από τον Αστέριο -Ευάγγελο  Κεχαγιά.

ΠΙΝΟΝΤΑΣ ΚΑΦΕ ΜΕ ΤΟΝ ΣΩΚΡΑΤΗ

9.90

Πίνοντας καφέ με τον Σωκράτη. Τον άνθρωπο που «κατέβασε» την φιλοσοφία από τον ουρανό στην γη

Αν η αξία της ζωής είναι η εύρεση και αποθέωση του νοήματός της, το βιβλίο αυτό –και όλα τα υπόλοιπα που θα ακολουθήσουν στην σειρά αυτή– αποτελεί έναν προβολέα, που ρίχνει άπλετο φως στις εσωτερικές μας σκιές και τα συλλογικά μας σκοτάδια και φωτίζει με τρόπο απλό, κατανοητό και διασκεδαστικό αθέατες όψεις της ατομικής μας ύπαρξης και του εθνικού μας βίου, υποχρεώνοντάς μας να ξανασκεφτούμε από την αρχή τα πάντα: ποιοι είμαστε, γιατί αξίζει να ζούμε, ποιος δρόμος οδηγεί στην εσωτερική αρμονία, τι σημαίνει υπεύθυνος και δίκαιος πολίτης. Αν φτάνοντας στο τέλος του νιώσετε ότι κάτι μέσα σας άλλαξε και ότι αρχίζετε να σκέφτεστε διαφορετικά, το βιβλίο θα έχει επιτύχει πλήρως τον στόχο του, που δεν είναι άλλος από το να μας κάνει να γνωρίσουμε τον θησαυρό της αρχαίας κλασικής γραμματείας και να συνειδητοποιήσουμε ότι η σκέψη των κλασικών δεν είναι ακαδημαϊκό απολίθωμα αλλά κάτι εξαιρετικά ζωντανό και γόνιμο, καθώς υπερβαίνει την ζωή ως απλό βιολογικό γεγονός και την εξυψώνει στο βαθύτερο νόημά της, η ανακάλυψη του οποίου οδηγεί στο εὖ ζῆν.
ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ
  • Πίνοντας καφέ με τον Σωκράτη και κρατώντας «σώας τας φρένας»!
  • Απολογία… περί Σωκράτους
  • Πίνοντας καφέ με τον Σωκράτη
  • Αντί επιλόγου
Πίνοντας καφέ με τον Σωκράτη. Από τους Θανάση Λάλα και Σταμάτη Κωνσταντινίδη.

ΕΙΜΑΙ Ο ΙΔΙΟΣ ΜΙΑ ΑΝΤΙΦΑΣΗ…

11.97
Η έκδοση πραγματοποιήθηκε με αφορμή τη συμπλήρωση 60 ετών από τη βράβευση του Γιώργου Σεφέρη με το Νόμπελ Λογοτεχνίας,   Το βιβλίο περιλαμβάνει τις δύο εμβληματικές ομιλίες του ποιητή που εκφωνήθηκαν στο Δημαρχείο της Στοκχόλμης και στο γεύμα που παρατέθηκε προς τιμήν του την επόμενη μέρα, σε τρεις γλώσσες (ελληνικά, αγγλικά, γαλλικά).   Τα δύο αυτά κείμενα επιβεβαιώνουν το άσβεστο πνευματικό πάθος του για τον Τόπο, τη Γλώσσα και τη ζωντανή Παράδοση.   Η έκδοση συμπληρώνεται με φωτογραφικό υλικό.

ΤΟ ΕΠΟΣ ΤΟΥ ΓΚΙΛΓΚΑΜΕΣ

14.94
Προλογίζει ο Σωκράτης Δεληβογιατζής, Καθηγητής Φιλοσοφίας του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης

Το έπος του Γκιλγκαμές είναι το αρχαιότερο έπος του κόσμου, το παλαιότερο μνημείο της παγκόσμιας λογοτεχνίας, μέσα στο οποίο ο αναγνώστης θα βρει –πέρα από την αισθητική απόλαυση ενός λαμπρού δείγματος της τέχνης του λόγου– άκρως ενδιαφέρουσες πληροφορίες και πολιτιστικά στοιχεία για τους πανάρχαιους λαούς της Μεσοποταμίας, ενώ με έκπληξη θα συναντήσει λογοτεχνικά μοτίβα που συναντώνται στον Όμηρο, στη Βίβλο και στα ελληνικά δημοτικά τραγούδια. Το εγχείρημα της έμμετρης απόδοσης του Έπους του Γκιλγκαμές από τη σπουδαία μεταφραστική ποιήτρια Βάσω Παπαχαραλάμπους, υπό το βάρος παντελούς έλλειψης σχετικής ελληνικής βιβλιογραφίας και της παρεπόμενης καταφυγής σε ξένα συγγράμματα, προϋποθέτει ενδελεχή έρευνα και μελέτη βάθους. Η λογική, νοηματική ακολουθία της ροής των 2.700 στίχων –διασώθηκε το μεγαλύτερο μέρος (60%) του έπους– απαίτησε κόπο γλωσσικής περιδιάβασης σε αυχμηρά μονοπάτια απόδοσης των στίχων, τους οποίους η ίδια «κατεργάστηκε» ενσυνείδητα με δυσμάλακτη ύλη, εναλλάσσοντας δημοτική και καθαρεύουσα με διαλεκτικούς και ιδιωματικούς τύπους της Κύπρου, της Κρήτης και του Πόντου, μεταπλάθοντας συνάμα απολησμονημένες λέξεις και κάνοντας χρήση κάποιων μεσαιωνικών λογοτύπων.

ΑΠΟΨΕ ΣΟΥ ΜΙΛΑΕΙ ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΣΟΥ

12.96
Έμμα Καρυωτάκη, Άλκης Καμπανός, Ζωή Δαλακλίδου, Δέσποινα Καραγεωργίου, Γεωργία Καντούνη, Γιώργος Καραμιχαηλίδης, Βασιλική Κόμνου – επτά τραγικές απώλειες νέων ανθρώπων, επτά τραγικές υποθέσεις που συγκλόνισαν την κοινή γνώμη και γνώρισαν μεγάλη δημοσιότητα. Όμως, για το σπίτι τους, για τους δικούς τους ανθρώπους, κανείς τους δεν είναι απλώς μία υπόθεση… Ο δημοσιογράφος Στρατής Λημνιός ξεπερνά το αυστηρό δημοσιογραφικό πλαίσιο και, με ευαισθησία και συγκίνηση, δίνει τον λόγο στους οικείους αυτών των νέων ανθρώπων, που έφυγαν από τη ζωή τόσο νωρίς και τόσο άδικα, να μιλήσουν για τους αγαπημένους τους. Αγάπη και πόνος, νοσταλγία και θυμός, αγαπημένες αναμνήσεις και ανάγκη να απαντηθούν τα άπειρα γιατί… Ένας φόρος τιμής που δεν μπορεί παρά να μας αγγίξει όλους! «Απόψε σου μιλάει το σπίτι σου. Για μένα το σπίτι είναι το σημείο αναφοράς της ζωής μας. Όχι οι τοίχοι, αλλά τα βιώματα, τα ερεθίσματα, οι σκέψεις, τα συναισθήματα, οι εικόνες, τα χρώματα, οι ήχοι και οι μυρωδιές του· οι γονείς μας, τα αδέλφια μας, η οικογένειά μας, τα αθώα μας χρόνια, τα όνειρα και τα καρδιοχτύπια μας. Όταν θέλεις να νιώσεις δυνατά συναισθήματα, πάντα γυρνάς πίσω στο σπίτι σου. Γιατί εκεί ακούς, ακόμη κι όταν ο χρόνος περνά, λόγια που σε έχουν καθορίσει. Εύχομαι σε όλους να μπορούν πάντα ν’ ακούν αυτές τις φωνές...» Στρατής Λημνιός

ΕΛΟΪΖΑ ΚΑΙ ΑΒΕΛΑΡΔΟΣ: ΤΕΣΣΕΡΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ

6.93
Ο άτυχος έρωτας του φιλοσόφου Αβελάρδου και της µαθήτριάς του Ελοΐζας τον 12ο αιώνα διατηρήθηκε στη συλλογική µνήµη ως θρύλος χάρη στη λογοτεχνική παράδοση που στους δυο τους είδε τους µοιραίους εραστές που µένουν ενωµένοι ακόµη και µετά τον θάνατό τους, µια αναπαράσταση του αιώνιου έρωτα. Ωστόσο, δεν ήταν λογοτεχνικοί ήρωες· επρόκειτο για πραγµατικά πρόσωπα. Ο Αβελάρδος σφράγισε τη φιλοσοφική και τη θεολογική σκέψη και θεωρείται ο «πρώτος διανοούµενος της νεότερης ιστορίας»· η Ελοΐζα ήταν από τις πιο µορφωµένες γυναίκες της εποχής της. Αγαπήθηκαν µε πάθος, αλλά οι συνθήκες και το κοινωνικό τους περιβάλλον, πανεπιστηµιακό και εκκλησιαστικό, τους επέβαλε τον χωρισµό και τους οδήγησε στη µοναστική ζωή. Στις επιστολές τους αναδεικνύεται η σύγκρουση δύο διαφορετικών θεωριών περί έρωτα, η θεωρία των φιλοσόφων και η θεωρία των κοσµικών. Πρόκειται για εµβληµατικά κείµενα ερωτικού και λυτρωτικού λόγου, που τους κατατάσσουν στους σηµαντικούς συγγραφείς της εποχής τους. Η αλληλογραφία τους, που ενέπνευσε και εξακολουθεί να εµπνέει τη λογοτεχνία και την τέχνη, είναι γραµµένη στα µεσαιωνικά λατινικά και µεταφράζεται για πρώτη φορά στα ελληνικά από τον µεσαιωνολόγο Ν. Ε. Καραπιδάκη, οµότιµο καθηγητή στο Ιόνιο Πανεπιστήµιο. Ο Αβελάρδος (1079-1142) υπήρξε ένας από τους σηµαντικότερους φιλοσόφους της δυτικής σκέψης. Καθηγητής σε διά-φορες σχολές της Γαλλίας και κυρίως στο Παρίσι, έγινε µοναχός µετά από µια σειρά δυστυχιών που τον υπο-χρέω-σαν, εκτός των άλλων, ν’ αποχωριστεί και την αγαπηµένη του σύζυγο Ελοΐζα.

Η ΖΩΗ ΤΟΥ ΝΟΥ ΤΟΜΟΣ Ι : ΣΚΕΨΗ

13.50
Η Ζωή του Νου, απο­τε­λού­με­νη από δύο τό­μους που εξε­τά­ζουν τη Σκέ­ψη και τη Βού­λη­ση, είναι το τε­λευ­ταίο και ίσως το κο­ρυ­φαίο έρ­γο της Χά­να Άρεντ. Με­τα­το­πί­ζο­ντας το εν­δι­α­φέ­ρον της από τον κό­σμο της πο­λι­τι­κής πρά­ξης, τη Vita Activa, με τον oποίο είχε ασχο­λη­θεί δη­μι­ουρ­γι­κό­τα­τα, δι­εισ­δύει βα­θιά στις νο­η­τι­κές δι­α­δι­κα­σί­ες, στη Vita Contemplativa. Πρό­κει­ται για εμπε­ρι­στα­τω­μέ­νη και προ­κλη­τι­κή ανά­λυ­ση του αν­θρώ­πι­νου νου μέ­σω της κρι­τι­κής προ­σέγ­γι­σης του έρ­γου των με­γά­λων φι­λο­σό­φων, από τους Προ­σω­κρα­τι­κούς ως τους σύγ­χρο­νους. Κύ­κνειο άσμα της Χά­να Άρεντ, γεν­ναι­ό­δω­ρη φι­λο­σο­φι­κή πα­ρα­κα­τα­θή­κη για τη ση­με­ρι­νή και τις επό­με­νες γε­νι­ές.

Η ΑΘΗΝΑΪΚΗ ΚΑΙ Η ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

13.50
Στις μέρες μας, η φιλελεύθερη αντιπροσωπευτική δημοκρατία προσλαμβάνεται όχι μόνο ως ιδανικό πολίτευμα, αλλά ως ένα αξιακό σύστημα με ηθικές αρχές, αξίες, ιδεώδη και κανόνες πολιτικής και κοινωνικής συμπεριφοράς και ως μια ιδανική κατάσταση ευζωίας. Ωστόσο, η λειτουργία της επικρίνεται για τον τρόπο που νέμει και διαχειρίζεται την εξουσία. Της προσάπτονται αδυναμία ελέγχου της χειραγώγησης, από την εκτελεστική εξουσία, των άλλων δύο συνταγματικών εξουσιών και των κρατικών θεσμών, στρεβλή χρήση της λαϊκής κυριαρχίας, ατελής διάχυση της εξουσίας στα πραγματικά υποκείμενα, πολιτικός επαγγελματισμός και αδυναμία εξασφάλισης της κοινωνικής συνοχής, κ.ά. Η αθηναϊκή δημοκρατία, από την άλλη, υπήρξε, κατά γενική παραδοχή, το τελειότερο πολίτευμα που γνώρισε ποτέ η ανθρωπότητα. Οι αρχές, οι αξίες και ο νοηματικός πυρήνας της αποτέλεσαν διαχρονικά πηγή έμπνευσης για επαναστάσεις και ανθρωπιστικά κινήματα και δεξαμενή άντλησης ιδεών, για πολιτικούς και επιστήμονες. Οι βασικές αρχές της διαμορφώνουν τους τελευταίους δύο αιώνες τη σύγχρονη δημοκρατική θεωρία και πρακτική. Φυσικά, είναι ουτοπικό να πιστεύει κανείς ότι η αθηναϊκή δημοκρατία μπορεί να αποτελέσει στις μέρες μας πρότυπο ή μοντέλο προς μίμηση. Μπορεί, όμως, να λειτουργήσει ως έμπνευση και γονιμοποιό σπέρμα για τη θεραπεία πολλών ατελών θεσμικών λειτουργιών και διαδικασιών της σύγχρονης. Αυτό επιχειρεί να κάνει το παρόν βιβλίο. Αρχικά εξετάζει τη λειτουργία των θεσμών της άμεσης αθηναϊκής δημοκρατίας και, στη συνέχεια, προτείνει ρεαλιστικές λύσεις, οι οποίες μπορούν να φωταγωγήσουν την πορεία της σύγχρονης δημοκρατίας προς την εμβάθυνση και την ενδυνάμωσή της. Η ουσιαστική διάκριση των εξουσιών, η απεπαγγελματοποίηση της πολιτικής ζωής, η ουσιαστική συμμετοχή των πολιτών στη διαμόρφωση της πολιτικής βούλησης και της νομοθετικής διαδικασίας και η λογοδοσία και ανακλητότητα των αιρετών αντιπροσώπων και των αξιωματούχων του Δημοσίου είναι οι κυριότερες από αυτές.     Περιεχόμενα βιβλίου:
  •  Η πόλη-κράτος
  • Ο πολίτης
  • Η πορεία εκδημοκρατισμού της Αθήνας
  • Πολιτειακή οργάνωση και λειτουργία της Αθήνας
  • Θεωρητική και πραγματική συμμέτοχη στα πολιτειακά όργανα
  • Η διοικητική και οικονομική οργάνωση της Αθηναϊκής δημοκρατίας
  • Η θέση της γυναίκας στην Αθηναϊκή πολιτεία
  • Η κριτική της Αθηναϊκής δημοκρατίας
  • Αρχαία και σύγχρονη δημοκρατία
  • Διδάγματα από την Αθηναϊκή δημοκρατία

Ο ΚΑΘΡΕΦΤΗΣ ΚΑΙ ΤΟ ΜΑΧΑΙΡΙ

16.20
Ο «Καθρέφτης και το μαχαίρι» κυκλοφόρησε για πρώτη φορά από τις εκδόσεις Ίκαρος το 1988. Η παρούσα ένατη έκδοση του βιβλίου κυκλοφορεί με νέο εξώφυλλο και νέα σελιδοποίηση. Στο βιβλίο ανθολογούνται τριάντα έξι κείμενα του Μάνου Χατζιδάκι, που δημοσιεύτηκαν σε έντυπα ή εκφωνήθηκαν σε ραδιοφωνικές εκπομπές, καθώς και σπάνιες φωτογραφίες σχολιασμένες με τρόπο μοναδικό από τον συνθέτη. Λόγω του ύφους, της γλωσσικής ατμόσφαιρας, της ειλικρίνειας και της διεισδυτικότητάς τους, τα κείμενα αυτά μαζί με το φωτογραφικό υλικό, αποκτούν τον χαρακτήρα μιας πολύπτυχης «αυτοβιογραφίας», φωτίζοντας την προσωπικότητα ενός σπουδαίου ανθρώπου και δημιουργού. Ταυτόχρονα μοιάζουν με ένα απόλυτα προσωπικό δοκίμιο πάνω στην Πολιτική Συνείδηση, τον Ανθρωπισμό, τη Δημιουργία και την Τέχνη, ή και με έναν πολύτιμο οδηγό βίου από τον πιο αυθεντικό και επί της ουσίας επαναστατικό άνθρωπο.

Ο ΦΕΔΕΡΙΚΟ ΓΚΑΡΘΙΑ ΛΟΡΚΑ ΣΕ ΤΡΕΙΣ ΔΙΑΣΤΑΣΕΙΣ

12.96
Η συγγραφέας, ύστερα από συστηματική και πολυετή έρευνα, παρουσιάζει τον Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα σε τρεις διαστάσεις: τον άνθρωπο, τον ποιητή και τον δραματουργό. Προσθέτει νέες ψηφίδες στο πορτρέτο του Λόρκα περιγράφοντας τη ζωή του. Αναλύει την ποίηση και τα θεατρικά έργα τού πολυδιάστατου δημιουργού, που ανήκει στη γενιά του 1927, στην «αργυρή εποχή» της ισπανικής λογοτεχνίας, η οποία εισάγει ένα πιο ελεύθερο στιλ, που δεν ακολουθεί κανόνες στην ποίηση και περιέχει στοιχεία συμβολισμού, υπερρεαλισμού και φουτουρισμού. Το έργο του Λόρκα διακρίνεται για τη λεκτική δεξιοτεχνία, τον συμβολισμό, τον υπερρεαλισμό, την πληθώρα σχημάτων λόγου – μεταφορές, παρομοιώσεις, αντιθέσεις –, τους διαχρονικούς γυναικείους χαρακτήρες και τον έντονο ψυχικό δεσμό με την πατρίδα του. Η συγγραφέας καταδεικνύει, επίσης, την καθοριστική συμβολή της κλασικής και της λαϊκής μουσικής, καθώς και των παραδόσεων της Ανδαλουσίας και του μεσογειακού τρόπου ζωής, στη διαμόρφωση της καλλιτεχνικής ταυτότητας του Λόρκα και εξιστορεί τα γεγονότα που οδήγησαν στη δολοφονία του κατά τον Ισπανικό Εμφύλιο. Tαξίδεψε στην Ισπανία, ήρθε σε επαφή με συγγενείς του Λόρκα και με άτομα τα οποία γνώρισαν τον ίδιο ή μέλη της οικογένειάς του και επισκέφθηκε τα μέρη όπου έζησε, προκειμένου να αντλήσει πληροφορίες για το περιβάλλον μέσα στο οποίο διαπλάστηκε η προσωπικότητά του. Η αφηγηματική αμεσότητα της μελέτης παρασύρει τον αναγνώστη σ’ ένα συναρπαστικό ταξίδι, δίνοντάς του τη δυνατότητα να γνωρίσει τον Λόρκα, το έργο του οποίου είναι σημείο αναφοράς για τη χώρα του και για την παγκόσμια λογοτεχνία.

ΙΑΝΝΗΣ ΞΕΝΑΚΗΣ: ΕΝΑΣ ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΟΣ ΠΑΤΕΡΑΣ

14.31
H Μάχη Ξενάκη ακολουθεί τον πατέρα της, Ιάννη Ξενάκη, στο ταξίδι της ζωής του. Αυτό το βιβλίο δεν είναι μια απλή βιογραφία αφιερωμένη στον Ιάννη Ξενάκη, συνθέτη, μαθηματικό και αρχιτέκτονα, από την κόρη του Μάχη. Πρώτα απ’ όλα, πρόκειται για μια κατάδυση στα οικογενειακά αρχεία από τα οποία προκύπτουν έγγραφα απαραίτητα για την κατανόηση της διαδικασίας επεξεργασίας του έργου του: φωτογραφίες και οικογενειακά πορτρέτα, σημειωματάρια εργασίας, παρτιτούρες, σχέδια… Το κείμενο συμπληρώνεται επίσης με τα λόγια του καλλιτέχνη μέσα από αποσπάσματα της αλληλογραφίας του και τις πολλές συνεντεύξεις που παραχώρησε. Αυτή η αναδρομική ματιά στα παιδικά και νεανικά του χρόνια ρίχνει φως στα οικογενειακά δράματα και τα τραύματα της ιστορίας που διαμόρφωσαν μια εξαιρετική προσωπικότητα και θεμελίωσαν το δημιουργικό του όραμα.