Βλέπετε 1–12 από 2784 αποτελέσματα
ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΕΣ: ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΓΙΑ ΤΗ ΔΥΣΗ
Ένα μάθημα ιστορίας που η Δύση στο σύνολό της θα πρέπει επειγόντως να μάθει αν θέλουμε να χειριστούμε καλύτερα την επόμενη κρίση και να αποφύγουμε την τελειωτική καταστροφή: αυτήν της μη αναστρέψιμης παρακμής.
Οι καταστροφές είναι, από τη φύση τους, δύσκολο να προβλεφθούν. Οι πανδημίες, όπως άλλωστε οι σεισμοί, οι πυρκαγιές, οι οικονομικές κρίσεις και οι πόλεμοι, δεν κατανέμονται με κανονικότητα – δεν υπάρχει κάποια κυκλικότητα στην ιστορία που να μας βοηθά να προβλέψουμε την επόμενη καταστροφή. Αλλά όταν χτυπάει θα έπρεπε να είμαστε καλύτερα προετοιμασμένοι απ’ ό,τι οι Ρωμαίοι όταν εξερράγη ο Βεζούβιος ή οι Ιταλοί του Μεσαίωνα όταν τους χτύπησε ο Μαύρος Θάνατος. Στο κάτω κάτω, σήμερα έχουμε την επιστήμη με το μέρος μας. Ωστόσο, το 2020 οι αντιδράσεις πολλών αναπτυγμένων χωρών, ανάμεσά τους και οι Ηνωμένες Πολιτείες, σ’ έναν νέο ιό από την Κίνα δεν έδειξαν σωστή προετοιμασία. Γιατί; Γιατί είδαμε ότι λίγες μόνο ασιατικές χώρες είχαν πάρει τα σωστά μαθήματα από τα σύνδρομα SARS και MERS; Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι κάποιοι λαϊκιστές ηγέτες τα πήγαν πολύ άσχημα, όμως ο συγγραφέας υποστηρίζει ότι εμπλέκονται και πιο βαθιές παθολογίες ή δυσλειτουργίες, ήδη εμφανείς από τις αντιδράσεις μας σε προηγούμενες καταστροφές.
Σε προηγούμενα έργα του ο Νάιαλ Φέργκιουσον έχει μελετήσει τις αδυναμίες του δυτικού κόσμου, από την «αυτοκρατορική ύβρη» μέχρι τη γραφειοκρατική αρτηριοσκλήρυνση και τον διαδικτυακό κατακερματισμό. Αντλώντας στοιχεία από πολλούς επιστημονικούς κλάδους, όπως τα οικονομικά, η κλειωδυναμική και η επιστήμη των δικτύων, προσφέρει εδώ όχι απλώς μια ιστορία αλλά μια γενική θεωρία των καταστροφών, δείχνοντας γιατί τα όλο και πιο γραφειοκρατικά και πολύπλοκα συστήματά μας γίνονται όλο και πιο δύσκολα στον χειρισμό τους.
ΟΙ ΝΕΟΙ ΔΡΟΜΟΙ ΤΟΥ ΜΕΤΑΞΙΟΥ
Παλιότερα όλοι οι δρόμοι οδηγούσαν στη Ρώμη.
Σήμερα οδηγούν στο Πεκίνο.
Ο κόσμος αλλάζει δραματικά. Όσο τραυματική ή κωμική κι αν είναι η πολιτική ζωή στην εποχή του Brexit, του χάους της σύγχρονης ευρωπαϊκής πολιτικής ή του Ντόναλντ Τραμπ, στον 21ο αιώνα πραγματική σημασία έχουν οι χώρες των Δρόμων του Μεταξιού. Οι αποφάσεις που έχουν βαρύτητα στον σημερινό κόσμο δεν λαμβάνονται στο Παρίσι, στο Λονδίνο, στο Βερολίνο ή στη Ρώμη, όπως συνέβαινε πριν από εκατό χρόνια, αλλά στο Πεκίνο και στη Μόσχα, στην Τεχεράνη και στο Ριάντ, στο Δελχί και στο Ισλαμαμπάντ, στην Καμπούλ και στις ελεγχόμενες από τους Ταλιμπάν περιοχές του Αφγανιστάν, στην Άγκυρα, στη Δαμασκό και στην Ιερουσαλήμ. Τα όσα συνέβαιναν κατά μήκος των Δρόμων του Μεταξιού διαμόρφωσαν το παρελθόν του κόσμου˙ τα όσα συμβαίνουν σήμερα εκεί θα διαμορφώσουν το μέλλον του.
Ακολουθώντας αυτούς τους δρόμους προς τα ανατολικά, από την Ευρώπη μέχρι την Κίνα, δια μέσου της Ρωσίας και της Μέσης Ανατολής, το παρόν βιβλίο –ολοκλήρωση και επικαιροποίηση του παγκόσμιου μπεστ-σέλερ Οι Δρόμοι του Μεταξιού– έρχεται να επιβεβαιώσει με τα πιο πρόσφατα και απρόσμενα στοιχεία ότι ζούμε σ’ έναν κόσμο βαθύτατα διασυνδεδεμένο. Σε αυτή τη σύνθετη, προβλεπτική και εντέλει ελπιδοφόρα σύγχρονη ιστορία, ο Πίτερ Φράνκοπαν αποτιμά τον παγκόσμιο αντίκτυπο των αλλεπάλληλων μετατοπίσεων του κέντρου ισχύος, που τόσο συχνά απουσιάζουν από τα πρωτοσέλιδα των δυτικών εφημερίδων. Μας καλεί έτσι να επανεξετάσουμε ποιοι είμαστε και ποια είναι η θέση μας στον κόσμο.
«Οι Δρόμοι του Μεταξιού είναι σε άνοδο, έγραφα το 2015. Συνέχισαν να ανέρχονται από τότε. Αξίζει να παρακολουθήσουμε προσεκτικά πώς και γιατί η άνοδός τους θα μας επηρεάσει όλους».
Μεσογειακό Βραβείο για τον Πολιτισμό 2019 Fondazione Carical
ΤΟΥΡΚΙΑ: Η ΑΝΤΙΠΟΛΙΤΕΥΣΗ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ
Από συστάσεως ελληνικού κράτους, «οι Τούρκοι» συνιστούν μια μόνιμη απειλή για την Ελλάδα. Όμως πόσο συχνά εμβαθύνουμε στην τουρκική πολιτική για να κατανοήσουμε τα εσωτερικά ρήγματα και τις συγκρούσεις της;
Από το 1908 ώς το 1950, η τουρκική αντιπολίτευση δεν εκπροσωπούνταν νόμιμα από κάποιο κόμμα: το μεν οθωμανικό συνταγματικό καθεστώς βρισκόταν υπό τον έλεγχο της Επιτροπής Ένωση και Πρόοδος, που δεν ανεχόταν αντιπολίτευση, ενώ, μετά την πτώση της Αυτοκρατορίας, το σύγχρονο κράτος που ίδρυσε το Τουρκικό Εθνικό Κίνημα λειτούργησε για πολύ καιρό ως «μονοκομματική δημοκρατία». Ωστόσο, όπως υποστηρίζει η Χριστίνα Φίλιου, κάτω από το αυταρχικό αυτό επίσημο καθεστώς, συνέχιζε να υφίσταται ένας ολόκληρος πολύπλοκος κόσμος που αντιτασσόταν στην εξουσία, ένας χώρος πολιτικής και πολιτισμού που λειτουργούσε ως υποκατάστατο επίσημης αντιπολίτευσης.
Εκκινώντας από τις ιστορικές χρήσεις της ίδιας της λέξης «αντιπολίτευση» (muhalefet) στην τουρκική γλώσσα, η συγγραφέας διερευνά την «άλλη» πλευρά της οθωμανικής και της τουρκικής ιστορίας, σε μια περίοδο που εκτυλίσσεται παράλληλα με τα χρόνια της Μεγάλης Ιδέας, του Ελληνοτουρκικού Πολέμου/Μικρασιατικής Καταστροφής και της Ανταλλαγής των Πληθυσμών, του Βενιζέλου, του Μεταξά, του Δευτέρου Παγκοσμίου και του Ψυχρού Πολέμου. Πρόκειται για μια εναλλακτική ιστορία της Τουρκίας, όπως τη βίωσε ένας Τούρκος, ο Ρεφίκ Χαλίδ Καράι, οπαδός του συνταγματισμού, που παρέμεινε όμως στην αντιπολίτευση τόσο επί Νεότουρκων όσο και επί κεμαλισμού. Μέσα από την ευθεία αντιπαράθεσή του στον Κεμάλ, την εξορία και τις διώξεις του και το σατιρικό και δοκιμιακό του έργο, αναδύονται οι αντιθέσεις στο εσωτερικό της επίσημης κατηγορίας «Τούρκος», που εξακολουθούν να καθορίζουν την Τουρκία μέχρι σήμερα.
ΟΙ ΕΒΡΑΪΚΕΣ ΠΕΡΙΟΥΣΙΕΣ
Το βιβλίο του Δρ. Ανδρέα Μπουρούτη παρακολουθεί την προπολεμική εποχή, την Κατοχή και τη μεταπολεμική περίοδο και δίνει σαφείς και στοιχειοθετημένες απαντήσεις στα ερωτήματα σχετικά με τις εβραϊκές περιουσίες, κινητές και ακίνητες, αξιοποιώντας πρωτογενές αρχειακό υλικό που παρουσιάζεται για πρώτη φορά. Μέσα στους δρόμους του κέντρου, της ανατολικής και της δυτικής Θεσσαλονίκης βλέπουμε να εκτυλίσσονται οι ιστορίες ανθρώπων, οι περισσότεροι από τους οποίους χάθηκαν με τραγικό τρόπο στα στρατόπεδα θανάτου.
Η άνθηση της ιστορικής έρευνας για τον ελληνικό εβραϊσμό τα τελευταία χρόνια επικεντρώνεται σε μεγάλο βαθμό στην προπολεμική παρουσία των εβραϊκών κοινοτήτων και κυρίως στο Ολοκαύτωμα την περίοδο του πολέμου. Αντίθετα υπάρχουν αναπάντητα ερωτήματα που αφορούν τη μεταπολεμική εποχή, ιδίως το ζήτημα των εβραϊκών περιουσιών, που αποτελεί θέμα συζήτησης στη δημόσια ιστορία.
Την άνοιξη του 1943, με την εφαρμογή της Τελικής Λύσης στη Θεσσαλονίκη, οι ναζί φρόντισαν να ανοίξουν τον κύκλο της συνενοχής στη λεηλασία των εβραϊκών περιουσιών, κάτι που έπραξαν σε όλη την κατεχόμενη Ευρώπη. Το ελληνικό κράτος ενεπλάκη στην υπόθεση με τη δημιουργία της Υπηρεσίας Διαχειρίσεως Ισραηλιτικών Περιουσιών (ΥΔΙΠ), ενώ χιλιάδες Έλληνες χριστιανοί έσπευσαν, άλλοι από ανάγκη και πολλοί από καιροσκοπισμό, να συμμετάσχουν στη διαδικασία εκμετάλλευσης ως μεσεγγυούχοι.
Ακόμη και μετά την απελευθέρωση, το ζήτημα των εβραϊκών περιουσιών εξακολούθησε να αποτελεί ένα ακανθώδες θέμα που εξέθετε διεθνώς τη χώρα. Ποια ήταν η δημόσια στάση έναντι των επιζώντων Ελλήνων Εβραίων; Πώς αντιμετωπίστηκαν οι δωσίλογοι και όσοι εκμεταλλεύτηκαν και διασπάθισαν τις εβραϊκές περιουσίες; Γιατί καθυστέρησε η εφαρμογή των νόμων και τι συνέβη το 1949; Τι έγινε τελικά;
Η ΜΕΓΑΛΗ ΑΦΗΓΗΣΗ
Η «αναζήτηση νοήματος» έχει εκπέσει σε εμπόριο στα χέρια των ψυχοθεραπευτών και
των «κόουτς». Κάποτε ήταν υπόθεση των θεολόγων, που έψαχναν το χέρι του Θεού
στην Ιστορία. Ανάμεσα στον Διαφωτισμό (18ος αιώνας) και τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο
(αρχές του 20ού), η θεολογία έδωσε τη θέση της στην πολιτική: στη Δύση της
«απομάγευσης» (Μαξ Βέμπερ) και της απόσυρσης του Θεού, το νόημα αναζητήθηκε
στις «κοσμικές θρησκείες» (Ρεϊμόν Αρόν), τον κομμουνισμό, τον φασισμό και τον
ναζισμό, όπως επίσης στον φιλελευθερισμό και τις παραλλαγές του (υπερ-, νεο-…),
αλλά και, ολοένα και περισσότερο κατά τα φαινόμενα, στη συνωμοσιο-λογία, από
τότε που οι «μεγάλες αφηγήσεις» (Ζαν-Φρανσουά Λυοτάρ) έμειναν ορφανές.
Η αναζήτηση νοήματος είναι επίσης μια μανία του ιστορικού – όταν μιλάμε για το
νόημα των πράξεων στις οποίες προέβησαν οι δρώντες μιας εποχής, για εκφράσεις
μιας «κοσμοθεωρίας» που χαρακτηρίζει έναν χρόνο, έναν τόπο, μια ανθρώπινη ομάδα
(τάξη, φυλή, έθνος, ή αστυνομική μονάδα, σώμα δημοσίων υπαλλήλων, θρησκευτικό
τάγμα), νομιμοποιώντας και δικαιολογώντας καμιά φορά τα χειρότερα.
Το βιβλίο αυτό, μια εισαγωγή στην ιστορία του 20ού και του 21ου αιώνα,
παρουσιάζει τις «αφηγήσεις του χρόνου» (Φρανσουά Αρτόγκ) που δίνουν νόημα,
υπόσταση και συνοχή σε άτομα αποφασισμένα να ζήσουν και να γράψουν ιστορία,
και δείχνει έναν τρόπο να ιστοριογραφούμε δίνοντας τη δέουσα προσοχή στα νοητικά
σύμπαντα και στους καλούς λόγους που επικαλούμαστε πάντα για να κάνουμε και να
ξεκάνουμε. Γιατί η ιστορία, εκτός από ακαδημαϊκός κλάδος ή επιστήμη, είναι και μια
τέχνη ανάγνωσης και βίωσης του χρόνου, μια λογοτεχνία ευαίσθητη στην καρδιά και
στη λογική.
Η ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑ ΣΤΗΝ ΥΠΗΡΕΣΙΑ ΤΟΥ ΕΘΝΙΚΟΥ ΔΙΧΑΣΜΟΥ
Κατά την περίοδο του Εθνικού Διχασμού, ο πρωθυπουργός Ελευθέριος Βενιζέλος και ο βασιλιάς Κωνσταντίνος είχαν διάσταση απόψεων αναφορικά με τη συμμετοχή της Ελλάδας στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Ο πρώτος ήταν πεπεισμένος για την ανάγκη συμμαχίας της χώρας με τις Δυνάμεις της Entente, ενώ ο δεύτερος ήταν θιασώτης της ουδετερότητας. Οι προπαγανδιστικοί μηχανισμοί που σχηματίσθηκαν αμέσως μετά τη ρήξη των σχέσεων των δύο θεσμικών εκπροσώπων του ελληνικού κράτους παρουσίασαν υπό διαφορετική οπτική γωνία την πραγματικότητα. Η παρούσα μελέτη επικεντρώνεται στα σημαντικότερα ιστορικά γεγονότα των ετών 1915-1917 και κυρίως στον τρόπο με τον οποίο οι δύο αντίπαλες παρατάξεις, οι βενιζελικοί και οι αντιβενιζελικοί, χρησιμοποίησαν την προπαγάνδα προκειμένου να χειραγωγήσουν την κοινή γνώμη και να την πείσουν για την ορθότητα των θέσεών τους. Αντικείμενο της έρευνας είναι η ανάδειξη και η ανάλυση της εκδοτικής δραστηριότητας του Εθνικού Διχασμού, δηλαδή των φυλλαδίων, των βιβλίων και των αφισών που εξέδωσαν οι δύο παρατάξεις για να επιτύχουν τους πολιτικούς τους στόχους.
ΟΙ ΕΒΡΑΙΟΙ ΤΗΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 1856-1919
Το διάστηµα µεταξύ του 1856 και του 1919 είναι ίσως η πιο πολυκύµαντη περίοδος της σύγχρονης ιστορίας της µακεδονικής πρωτεύουσας. Στην πρώτη τριακονταετία, η Θεσσαλονίκη, που τότε ήταν µια σηµαντική αλλά υπανάπτυκτη οθωµανική πόλη, αντιµετώπισε µε επιτυχία την πρόκληση των θεσµικών, ιδεολογικών αλλά και πολιτικών αλλαγών που υιοθετήθηκαν από την οθωµανική κυβέρνηση ως λύσεις διεξόδου από την παρακµή. Στο ίδιο διάστηµα παρουσίασε σηµαντικότατη οικονοµική, δηµογραφική, πνευµατική και κοινωνική ανάπτυξη. Κατά τη δεύτερη τριακονταετία η Θεσσαλονίκη κατέστη το επίκεντρο των πολιτικών και στρατιωτικών αναµετρήσεων που διαδραµατίστηκαν στην τελευταία φάση των εθνικοαπελευθερωτικών αγώνων των βαλκανικών λαών στη Μακεδονία. Στην ίδια χρονική περίοδο, η συµµετοχή του εβραϊκού πληθυσµού στις προαναφεροµένες διαδικασίες υπήρξε καθοριστική.
Καθώς το εβραϊκό στοιχείο ήταν το πολυπληθέστερο σε σχέση µε το χριστιανικό και το µουσουλµανικό, διερευνάται κατ’ αρχάς το ζήτηµα της δηµογραφικής του φυσιογνωµίας σε σχέση µε τις άλλες κοινότητες της πολυεθνικής πόλης. Στη συνέχεια, παρουσιάζονται τα ζητήµατα της θεσµικής οργάνωσης και του εκσυγχρονισµού της κοινότητας σύµφωνα µε τις επιταγές των οθωµανικών µεταρρυθµίσεων, των Tanzimat. Στο πλαίσιο αυτό αναλύονται οι τοµείς της κοινοτικής διοίκησης, τα κοινωφελή ιδρύµατα της Κοινότητας και οι πρωτοβουλίες της για τη δηµιουργία νέων εβραϊκών εργατικών συνοικιών µετά τις πυρκαγιές του 1890 και του 1917. Σε αυτό το πρώτο µέρος του έργου εξηγείται και ο µητροπολιτικός ρόλος της κοινότητας.
Το δεύτερο µέρος εστιάζει στην εκπαιδευτική και ιδεολογική δραστηριότητα της κοινότητας, καθώς ο εκσυγχρονισµός της εβραϊκής εκπαίδευσης, µεταξύ 1873-1910, αποτέλεσε τη βάση της θεσµικής αλλά και της ιδεολογικής της αναγέννησης.
Τέλος, εξετάζεται η πλουραλιστική φυσιογνωµία της κοινότητας: κατά πρώτο λόγο, ως προς την ιδιαίτερή της τοποθέτηση στο πρωτοεµφανιζόµενο σιωνιστικό κίνηµα και, κατά δεύτερο λόγο, ως προς τις προκλήσεις που δέχεται ή που δηµιουργεί η ίδια έως ότου κατορθώσει να ενσωµατωθεί στο νέο εθνικό κράτος, την Ελλάδα.
"Η έκδοση του βιβλίου της Ρένας Μόλχο αποτελεί µια ουσιαστική συµβολή στην ιστορία της εβραϊκής κοινότητας της Θεσσαλονίκης, µία από τις πιο σηµαντικές και άγνωστες συνιστώσες της ζωής της πόλης. Η Μόλχο µελετά τη ζωή της κοινότητας επί περίπου εξήντα χρόνια, από τα µέσα του 19ου αιώνα, όταν η Θεσσαλονίκη ανήκε στην Οθωµανική αυτοκρατορία, έως και τις δύο πρώτες δεκαετίες του 20ού αιώνα, όταν η πόλη πλέον έχει ενταχθεί στο ελληνικό κράτος". Βαγγέλης Καραµανωλάκης
ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ 1973: ΤΟ ΑΙΜΑ ΤΟ ΑΔΙΚΑΙΩΤΟ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΗΣΥΧΑΖΕΙ
Πολυτεχνείο 1973. Πενήντα χρόνια μετά, 23 συγγενείς νεκρών, 133 τραυματίες, 2 συγγενείς τραυματιών και 25 αυτόπτες μάρτυρες δολοφονιών και τραυματισμών παίρνουν ξανά τον λόγο. Οι ξεχασμένες καταθέσεις τους στα δικαστήρια ζωντανεύουν το μεγαλείο της εξέγερσης μέρα τη μέρα, ώρα την ώρα, δρόμο τον δρόμο, αλλά και τη δολοφονική καταστολή της από την αστυνομία και τον στρατό, η οποία είχε όλα τα χαρακτηριστικά ατιμώρητων καθεστωτικών εγκλημάτων πολέμου.
Μέσα από την πολυφωνική αφήγηση προσωπικών βιωμάτων, αναδεικνύονται όλες οι συνισταμένες της διαλεκτικής ενός λαϊκού ξεσηκωμού, από τη συνειδητή μάχιμη συμμετοχή μέχρι τη συμπτωματική παρουσία στα διαρκώς μετατοπιζόμενα πεδία των ταυτόχρονων συγκρούσεων. Αποτυπώνονται λεπτομέρειες και στιγμιότυπα, πολύτιμες ψηφίδες της εξέγερσης, αναγκαίες για μια κατά το δυνατόν ολιστική εξιστόρηση της ενιαίας και αδιαίρετης δράσης των «εντός» και των «εκτός» του Πολυτεχνείου εξεγερμένων.
Μέσα από τη φωτιά των φραγμάτων πυρός ξεπροβάλλουν το μέγα πάθος, η επίμονη μαχητικότητα και η συντροφική αλληλεγγύη των ανθρώπων που βρέθηκαν να διαδηλώνουν δίπλα δίπλα, να σώζουν τραυματίες και τελικά να πεθαίνουν ή να τραυματίζονται και οι ίδιοι, χωρίς να ξέρει ο ένας το όνομα τουάλλου: στοιχεία που προσέδωσαν στην αυθόρμητη εκκίνηση της φοιτητικής κατάληψης τον χαρακτήρα γνήσιας λαϊκής εξέγερσης.
Η έκταση της φονικής καταστολής επιπλέον τεκμηριώνεται με άκρως απόρρητα αστυνομικά και άλλα έγγραφα από τον «Φάκελο 650» του Γραφείου Εθνικής Ασφάλειας τα οποία αναφέρονται:
- στους «αναγνωρισμένους» από την αστυνομία νεκρούς,
- σε 320 τραυματίες που καταγράφτηκαν σε καταστάσεις νοσοκομείων και κλινικών,
- σε 510 τραυματίες που περιλαμβάνονταν σε καταστάσεις της Ασφάλειας.
100 ΧΡΟΝΙΑ ΤΟΥΡΚΙΑ (1923-2023)
Το βιβλίο αυτό παρέχει χρήσιμη και απαραίτητη ιστορική γνώση, με σκοπό την καλύτερη κατανόηση της πολιτικής, της κουλτούρας και της βαθιάς επίδρασης του Ισλάμ στις παραδοσιακές δομές της κοινωνίας και στη διαμόρφωση της εθνικής ταυτότητας της Τουρκίας.
Επίσης, το βιβλίο εξετάζει τη γένεση και την παρακμή της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, την εξουσία των χαρεμιών, την αλληλεπίδραση με την Ευρώπη, την ίδρυση του τουρκικού έθνους-κράτους από τον Μουσταφά Κεμάλ Ατατούρκ (29 Οκτωβρίου 1923), τις μεγάλες μεταρρυθμίσεις, την πολιτική εκκοσμίκευσης και την προσπάθεια εκδυτικισμού, καθώς και τις κοινωνικοπολιτικές συνθήκες ανάδειξης του Πολιτικού Ισλάμ και της μακρόχρονης ηγεμονίας του «αήττητου» Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν από το 2002 μέχρι και τις εκλογές του 2023.
Η ιστορική έρευνα, βιβλιογραφική και επί του πεδίου, συνοψίζει τα σημαντικότερα ιστορικά, πολιτικά και πολιτισμικά γεγονότα και προσφέρει μία ευσύνοπτη, απροκατάληπτη και κατά το δυνατόν αντικειμενική γνώση. Προπάντων, προσφέρει άφθονη τροφή για κριτική σκέψη, περαιτέρω έρευνα και καθαρή ματιά στην ιστορία. Το στοιχείο που της προσδίδει πρωτοτυπία και μοναδικότητα είναι ότι, μαζί με τους μεγάλους πολιτικούς σταθμούς, αναδεικνύει και τους ιδιαίτερα σκληρούς αγώνες των γυναικών της Τουρκίας για δικαιώματα και αξιοπρέπεια, τους οποίους η επίσημη ιστορία συνήθως αποσιωπά.
Η ΜΕΣΟΓΕΙΟΣ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ
Για περισσότερα από τέσσερις χιλιάδες χρόνια η Μεσόγειος ήταν το κέντρο του δυτικού πολιτισμού. Γεωγραφικά, είναι ένας ολόκληρος κόσμος σε σμίκρυνση. Ιστορικά, αποτέλεσε το σημείο συνάντησης των πολιτισμών της Ευρώπης, της Ασίας και της Αφρικής, το πεδίο μάχης φυλών και εθνών και το επίκεντρο τριών μεγάλων θρησκειών, του χριστιανισμού, του ιουδαϊσμού και του μωαμεθανισμού. Ο David Abulafia, «πρύτανης» των μελετητών της Μεσογείου, συγκέντρωσε μια ομάδα κορυφαίων ειδικών από πολλές χώρες, για να διηγηθούν αυτήν τη συναρπαστική και περίπλοκη ιστορία σε συνεκτική αφήγηση: από το φυσικό περιβάλλον, τους προϊστορικούς εμπόρους και τον αγώνα μεταξύ των Φοινίκων, των Ελλήνων και των Ετρούσκων, που κατέληξε στη νίκη των Ρωμαίων, στα έθνη μετά τη Ρώμη, στις χριστιανικές δυνάμεις στο νότο, στην κυριαρχία της Αγγλίας και της Γαλλίας, και τελικά στον 20ό αιώνα, έναν αιώνα που χαρακτηρίστηκε τόσο από πολέμους όσο και από το μαζικό τουρισμό. Αυτό το νέο βιβλίο όχι μόνο καλύπτει όλη την καταγεγραμμένη ιστορία, αλλά αντικατοπτρίζει και τα ευρήματα της σύγχρονης έρευνας, χρησιμοποιώντας εργαλεία που περιλαμβάνουν από τη γλωσσολογία μέχρι και την ενάλια αρχαιολογία, ώστε να επεκτείνει τα όρια της γνώσης μας.
ΟΙ ΑΡΑΒΕΣ ΣΤΗ ΝΕΟΤΕΡΗ ΚΑΙ ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΠΟΧΗ
Σκοπός αυτής της μελέτης είναι να καλύψει ένα σημαντικό κενό στη νεοελληνική βιβλιογραφία, την ενημέρωση και τη γνώση για τους Αραβες. Στην εποχή μας η Μέση Ανατολή έχει αποκτήσει ιδιαίτερη γεωοικονομική και γεωπολιτική σημασία και συχνά αποτελεί το κέντρο του παγκόσμιου ενδιαφέροντος εξαιτίας των πλουτοπαραγωγικών της πηγών, του διεθνούς ανταγωνισμού για τον έλεγχό τους, της αντιπαράθεσης Ισραηλινών και Αράβων, των ενδοαραβικών κρίσεων και της ανάδυσης εθνικιστικών και ισλαμιστικών κινημάτων. Στην Ελλάδα, η οποία πάντα είχε ιδιαίτερα φιλικές σχέσεις με το αραβικό έθνος, ακριβώς λόγω αυτών των καλών σχέσεων αλλά και της γειτονίας της με αυτό, παρέχεται η ευκαιρία να παίξει πρωταγωνιστικό ρόλο (πολιτικό, οικονομικό και πολιτιστικό) ως γέφυρα μεταξύ Ευρώπης και Μέσης Ανατολής. Αυτός είναι και ο ιδιαίτερος λόγος που επιβάλλει τη γνώση του αραβικού κόσμου και την κατανόηση των προβλημάτων του. Δεν μπορείς να συνεργαστείς με κάποιον, αν δε γνωρίζεις ποιος είναι, τι σκέπτεται, ποιες ανάγκες έχει. Το βιβλίο χωρίζεται σε δύο ενότητες. Στην πρώτη εξετάζεται συνοπτικά η πολιτική ιστορία των χωρών οι οποίες ανήκουν στον Αραβικό Σύνδεσμο (με εξαίρεση τη Σομαλία, το Τζιμπουτί και τη Δυτική Σαχάρα, όπου οι αραβικοί πληθυσμοί αποτελούν μειονότητες) κατά το 19ο και 20ό αι. Ιδιαίτερη έμφαση δίνεται στην περίοδο μετά το B΄ Παγκόσμιο πόλεμο. Η αναφορά στα σημαντικότερα γεγονότα συνοδεύεται από επισήμανση των αιτιών που τα προκάλεσαν, των συνεπειών τους και της αλληλεξάρτησής τους με τις περιφερειακές και διεθνείς εξελίξεις. Στη δεύτερη ενότητα διερευνώνται θέματα που απασχολούν και επηρεάζουν τις αραβικές κοινωνίες: θρησκεία, ιδεολογίες, οικονομία, δημογραφική έκρηξη, μετανάστευση, σχέσεις των δύο φύλων, παιδεία και πολιτισμός.
Load more products
Loading...