Η Βι­ο­η­θι­κή είναι η Επι­στή­μη που ασχο­λεί­ται με την αξι­ο­λό­γη­ση της συ­μπε­ρι­φο­ράς και των πρά­ξε­ων του αν­θρώ­που προς την κα­τεύ­θυν­ση του να μην εμπο­δί­ζο­νται οι ευερ­γε­τι­κές εφαρ­μο­γές της νέ­ας γνώ­σης και να πε­ρι­ο­ρί­ζο­νται οι κίν­δυ­νοι από τις επι­βλα­βείς συ­νέ­πει­ές της. Η Βι­ο­η­θι­κή, μια νέα δι­ε­πι­στη­μο­νι­κή και πο­λυ­πρι­σμα­τι­κή προ­σέγ­γι­ση των επι­στη­μο­νο­τε­χνο­λο­γι­κών, κοι­νω­νι­κών, οικο­νο­μι­κών, πο­λι­τι­κών, ηθι­κών και φι­λο­σο­φι­κών προ­βλη­μά­των, τα οποία ανα­δύ­ο­νται από την εφαρ­μο­γή των γε­νε­τι­κών και τε­χνο­λο­γι­κών εν γέ­νει νε­ω­τε­ρι­σμών, είναι μια απα­ραί­τη­τη «πυ­ξί­δα» για τη νέα συ­ναρ­πα­στι­κή πο­ρεία της αν­θρω­πό­τη­τας. Η βι­ο­η­θι­κή στό­χευ­ση στις πο­λύ­πλευ­ρες ηθι­κές προ­ε­κτά­σεις, εφαρ­μο­γές και συ­νέ­πει­ες, λ.χ., ## της κλω­νο­ποί­η­σης και των κλω­νο­προ­ϊ­ό­ντων, ## των γε­νε­τι­κά τρο­πο­ποι­η­μέ­νων ορ­γα­νι­σμών, των με­ταλ­λαγ­μέ­νων-νε­ο­φα­νών τρο­φί­μων και του ρό­λου της Πε­ρι­βαλ­λο­ντι­κής Ηθι­κής, ## της χαρ­το­γρά­φη­σης του γο­νι­δι­ώ­μα­τος του αν­θρώ­που, του γε­νε­τι­κού επα­να­σχε­δι­α­σμού του και της στό­χευ­σης του «υπε­ραν­θρώ­που», ## της επι­λο­γής του φύ­λου των παι­δι­ών κα­τά πα­ραγ­γε­λία και του γε­νε­τι­κού ντό­πινγκ, ## της υπο­βο­η­θού­με­νης ανα­πα­ρα­γω­γής και των βλα­στο­κυτ­τά­ρων, ομ­φα­λο­πλα­κου­ντι­κών και άλ­λων, ## της γο­νι­δι­α­κής θε­ρα­πεί­ας και της φαρ­μα­κο­γο­νι­δι­ω­μα­τι­κής, ## της ευθα­να­σί­ας και της «αθα­να­σί­ας», ## της υπερ­νο­η­μο­σύ­νης, της να­νο­τε­χνο­λο­γί­ας, της να­νο­ϊ­α­τρι­κής, ## της σχέ­σης, εν γέ­νει, τε­χνο­λο­γι­κής εξέ­λι­ξης και πο­λι­τι­σμού, μπο­ρεί να μει­ώ­σει την κοι­νω­νι­κή εντρο­πία (ατα­ξία) που ενερ­γο­ποι­εί­ται από την πά­λη του και­νούρ­γιου με το πα­λιό, στο βι­ο­η­θι­κό σταυ­ρο­δρό­μι του σή­με­ρα και του αύριο. Ο ρό­λος του κα­θε­νός που «χει­ρο­κρο­τεί» τη δι­α­μορ­φού­με­νη βι­ο­η­θι­κή αρέ­να είναι πρω­τα­γω­νι­στι­κός. Δι­ό­τι η ενη­μέ­ρω­ση, η παι­δεία και η συ­να­κό­λου­θη ευθαι­σθη­το­ποί­η­ση που ελέγ­χουν τη σω­στή εφαρ­μο­γή της νέ­ας γνώ­σης, είναι ο κα­λύ­τε­ρος συν­δυ­α­σμός επι­στη­μο­νι­κής και κοι­νω­νι­κής προ­σφο­ράς.

«Αγαπηµένο τέκνο της συνάντησης των επιστηµών µε τη λογοτεχνία είναι η ιατρική», έγραφε το 2010 η καθηγήτρια λογοτεχνίας Edwige Comoy Fusaro, παραπέµποντάς µας στην ινδοευρωπαϊκή ρίζα med- (φροντίζω), από όπου το λατινικό mederi (περιθάλπω) και το αρχαιοελληνικό µέδοµαι (µεριµνώ, έχω την έγνοια, επινοώ, σχεδιάζω, κατορθώνω). Η ίδια τόνιζε επίσης πως η ιατρική είναι «η λιγότερο επιστηµονική µεταξύ των επιστηµών, όντας πιο κοντά στις επιστήµες του Ανθρώπου –η πιο ανθρώπινη µεταξύ τους– καθώς είναι ιδιαίτερα αισθητός ο “λογοτεχνικός” της χαρακτήρας στην κλινική της πράξη». Εκεί δηλαδή –ας προσθέσω– όπου ο γιατρός δηµιουργεί την αναγκαία «θεραπευτική σχέση» εντός της οποίας θα συζητήσει µε τον πάσχοντα και θα αναζητήσει µε την κλινική του εξέταση την παθολογική σηµειολογία την οποία θα «µεταφράσει» νοσολογικά, καταφεύγοντας στην τρέχουσα επιστηµο­νική γνώση, για να διατυπώσει µια διάγνωση και να σχεδιάσει µια θεραπεία. Βέβαια, η επιστήµη µπορεί να σφάλλει, άλλωστε η διαψευσιµό­τητα του Popper είναι κριτήριο επιστηµοσύνης – µια επιστηµο­νική θέση να µπορεί να ελεγχθεί και να αποδειχθεί λανθασµένη. Πρόβληµα δεν είναι το «σφάλλειν», αλλά η ιδεολογική χρήση της επιστήµης, που µπορεί να προωθείται, όπως θα δούµε, και λογοτεχνικά. Κι ας προσθέσω ακόµα ότι στη θεραπευτική συνάντηση γιατρού-ασθενούς ο γιατρός θα αναλάβει την ευθύνη µιας απόφασης εξ ου και η ηθική διάσταση της ιατρικής. Γι’ αυτό άλλωστε, έννοιες όπως υγεία, ασθένεια / νόσος / αρρώστια (όπως κι αν λέγονται στα λεξικά) «ενσωµατώνουν [και] αξιακές κρίσεις». Ο τόµος περιλαµβάνει 18 δηµοσιευµένα κείµενα της τελευ­ταίας 20ετίας, που σχετίζονται ποικιλοτρόπως µε την (Ψυχ)Ιατρική & τη Λογοτεχνία.